Rijmelarij

Bijna middernacht.

Boven mij liggen mensen te slapen.

Onder mij ligt een hond te trillen van schrik voor het vuurwerk (zo meteen barst de kleine hel los).

Naast mij ligt een lege zak chips die laat weten dat ie 98% van mijn dagelijks aanbevolen hoeveelheid vet bevatte.

Voor mij ligt een leuk stuk speelgoed waar helaas geen batterij bijgeleverd werd.

Dit vind ik gezellig (behalve dat laatste). Daarom, tijd voor wat meligheid:
, genoeg voor de komende 366 dagen.

En nu ga ik mensen kussen.

Moe

Van vakantie word je moe.
Als papa dan nog foto's trekt - met een papieren constructie op zijn flits - dan moet je je ogen toe doen van het licht.
Dan krijg je ze ineens niet meer open.

U vraagt zich ongetwijfeld af waar de 6de foto is gebleven, met de snurkende Momis?

Wel, die bestaat niet. Een moeder kwam namelijk de keuken binnengestapt, en die zeggen dan op erg gebiedende toon dingen als
- "Zoude hem niet op uwen arm nemen in plaats van er foto's van te nemen?"

Er kon nog net een blaadje papier tussen zijn hoofdje en het tafelblad.
(het zit nochtans in de familie)

Projectje

Bij het vijfjarige bestaan van de Euro had ik het plan om in ons huis eens alle dingen te fotograferen die nog in Belgische frank geprijsd zijn.

Het kwam er niet van.

Ondertussen zijn de meeste ervan alweer verdwenen. Opgeruimd.

Jongens

Gegiechel.

Ik zit met J. onder een dekentje op de zetel, als in een tent. We komen net uit bad, K. is nog even boven met de zus.

Het is bijzonder gezellig in onze tent; het licht is geel en J. kan zich nauwelijks houden: zal mama ons vinden? Ons tentje trilt van plezier.

Mama komt beneden. Maar ze zoekt ons niet. Ze doet niet eens alsof.

Ze begint enkel te lachen en zegt: ik heb net met dat kereltje wat tijd doorgebracht in een afgesloten ruimte, en dat is op dit moment niet wat je wilt doen.

Seconden later begrijp ik waarom.

Kleine jongetjes en darmen, dat is toch iets aparts.

Pers

Vers van de pers en voor wie dol is op foti van platte baby's, hier weldra te bewonderen: leve Hannah!

En ook leve de rest!

En kijk hoe uitgeslapen die mensen nog zijn! En hoe ordentelijk hun huis nog is.

Het wordt vast een super meid, dat kan niet anders.

Moest ik u niet meer zien.

Een fijne kerst ginderachter.


(via dit idiote bericht)

Regering

Je hoeft geen madamme Soleil te zijn om te weten dat er op 23 maart niets zal gebeuren.

En noem eens, zo los uit de pols, 4 onoplosbare dingen op in de Belgische politiek?

BHV. Staatshervorming. De luchthaven van Zaventem. Een begroting met een structureel evenwicht.

En raad eens, voor welke 4 zaken Leterme bevoegd is?

Inderdaad, hij is minister van Aangekondigde Mislukkingen. Kan niet goed zijn voor zijn populariteit, dunkt mij. De handdruk op de voorpagina van De Standaard hierboven zegt het helemaal. Leterme zit met zijn vingers vast in de zelfverzekerde greep van Verhofstadt.

Voor de rest kan je uit de verdeling van de ministerposten veel leren:

Bij de VLD (de individualisten!) heeft iedereen zijn favoriete post terug.
De PS/CDH heeft *alle* posten die met uitkeringen te maken hebben.
De MR heeft dingen met economie.
De CD&V heeft de mand met slangen aangenomen. Belangrijke posten, dat wel (Justitie, Begroting, Defensie), en waarschijnlijk nog dankuwel gezegd ook.

Vreemde wereld.

Klimaat

Ik ben meer natuurmens dan natuurfotograaf.

Maar de opgaande zon in de bevroren bomen, dat zag er mooi uit.

Jacht (2)

Er bestaat gelegenheidshumor. Dat is mijn favoriete vorm, vanwege de onvoorspelbaarheid.

Er bestaat blijkbaar ook situatieturnen.

Tijdens dezelfde maaltijd:
M: - "Weet je wat sommige mensen eten op kerstdag?"
SR: - "Heuh, neen."
M: - "Sommige mensen eten herten en everzwijnen en hazen en ..."
SR: - "Fazanten? Hoe weet jij dat?"
M: - "Van in de turnles."

Nu U, geëerde lezer. De turnles.

(even later)

SR: - "Vertel eens van die turnles?"
M: - "Wel, wij waren de herten en we liepen door het bos, en de juf schoot ons dood met haar bal. En wie dood was, die moest op het bankje gaan zitten."
SR: - "Leuk."
M: - "Neen! Want het bankje dat was de kookpot en dan werden we gebakken."
SR: (verbaasde blik)
M: - "Met een stip op onze hand en dan mochten we weer lopen. En met onze vuisten de bal wegkloppen, dat mag ook."
SR: - "En dat was in de turnles?"
M: - "Ja, maar niet de gewone juf hé. De vervangjuf."


Interimjuffen. Hoe zouden die "politiek correct" spellen?

Jacht

Conversatie is niet altijd bevorderend tijdens een smakelijke maaltijd.

Bijvoorbeeld.
Gebraden kip op tafel. Papa steekt zijn mes in de borst.
M (5 jaar ondertussen): - "Leeft die kip eigenlijk nog?"
K: - "Neen hoor."
M: - "Is ze dan dood? Kan ze dan niet meer lopen?"
SR: - (snijdt)
M: - "Zou ze dat nog voelen, dat je snijdt?"
SR: "Hopelijk niet, meid."
M: - "Dank je wel kip, dat je voor ons gestorven bent."

Het lijkt me belangrijk dat kinderen op tijd en stond nog eens diervormig vlees te eten krijgen, zo kunnen ze achteraf zelf kiezen wat ze ermee doen.

nmbs.TV

De Sponzen Ridder houdt van de trein. Hij is er dol op.

Maar niet op de vertragingen en nog minder op de manier waarop er met die vertragingen omgegaan wordt.

Zo heb ik het gevoel dat sinds de laatste hervorming (9/12/07) van de treinuren, er nog geen dag voorbijgegaan is zonder vertraging.

Maar misschien ben ik gewoon een pessimist, een zagevent, een afbreker, een populist; misschien is het gewoon het *gevoel* van vertraging? Misschien rijden écht 95% van alle treinen op tijd?

Om dat eens eerlijk en ongefilterd te kunnen inschatten, tracht ik om elke dag in het station een foto te trekken van de televisies aldaar (spijtig genoeg lukt dat maar 3 keer per week).

Kijk op http://nmbstv.wordpress.com/ en oordeel zelf.

Meteen weet u, wanneer u in een station een idioot een foto ziet maken van een televisiescherm, dat het een ridder is.

Station

De NMBS is aan het overgaan tot efficiëntere communicatie.

Gisteren op het station klonk het:
- "Aandacht, aandacht. De trein van Leuven naar Tongeren van 19h07 zal vertrekken om negentien uur en zeven."

Bespaart de omroepers heel wat tijd, dacht ik zo bij mezelf.


[noot: niet treinreizigers zullen de gefrustreerd cynische 'grap' hiervan niet inzien; wel treinreizigers weten dat de omroeper zich snel herstelde en een vertraging van een kwartier aankondigde]

Student van de dag

Oefenzitting. De SR schrijft iets op het bord.

- "Seg meneer, waar komt die (moeilijke) formule vandaan?"

- "Hm. Dat is de opgave."

Vrouw bevalt van oogbol

U kent ze wel, de nieuwsjes in de marge waarmee de media hun gaatjes vullen. Stilaan zijn ze zo belangrijk geworden dat de verkoops- of kijkcijfers zouden instorten indien ze niet meer meegegeven werden. Er bestaan sites over, en ook tijdschriften en zelfs hele kranten met verzonnen nieuws.

In de vorige eeuw vonden we dat iets typisch voor die domme Amerikanen, maar vandaag weten we dat de domme Europeaan geen haartje beter is. Zelfs alle Vlaamse kwaliteitskranten doen eraan mee. Bijvoorbeeld deze (screenshot):

En dan ben je eigenlijk enkel verbaasd dat het een héél screenshot is dat *niet* over sex gaat.

(helaas, want dat zouden we natuurlijk eerst lezen)

Ergenisje

Kleine ergernisjes zijn altijd leuk, er bestaan zelfs tv programma's over.

Zo is er het meisje Kate Nash, dat men tegenwoordig al eens op de radio hoort. Een vuil Londens accent, waarbinnen "bittah" rijmt op "fittah", dat is voor ons nog een stapje onbereikbaarder dan een foutloos Brits accent. En dus hitwaardig.

Het stoort mij niet.

Maar dat ze zingt

You said I must eat so many lemons 'cause i am so bitter.
I said : "I'd rather be with your friends mate 'cause they are much fitter."

dat kan toch niet zijn.

Ik weet niet van buiten wat witloof in het engels is, maar zeker niet "lemons".

Beursadvies

"High! High is good. Better than low, anyway."

.. en dat van die naamgeving, dat kan je op ongeveer elk domein toepassen tegenwoordig. Zelfs het onderwijs.

L of E?

Lichtgeraakt of Netiquette? Ik krijg alleszins de wubbes van emails waarin mensen bedoelen:

"Hallo SR,

Kan je dat documentje eens doormailen?

bedankt,

X"
maar dat vaak in een goed bedoeld, mij in 0.1 seconde haren in de nek rechtkrijgend jasje steken:

"Beste SR,

Zou je mij A.U.B. vandaag het volgende document kunnen bezorgen?

mvg,

X"

En de mensen die dat sturen, hebben het uiteraard niet door.

Update, voor dat er mensen zijn die mij geen mails meer durven sturen: dit soort gevoeligheden ligt voornamelijk aan de ontvangende ridder, niet aan degene die ze stuurt. Laat het u vooral niet tegenhouden.

Proper

Twee weken geleden op een soort openKunstRouteDag ben ik in het atelier van Arne Reynaerts terechtgekomen, alias Rein-art.

Hij is een interessant kunstenaar is, van het type ruwe bolster-blanke pit, fijn mens ook.

Wat ik bijvoorbeeld erg proper vind, is dat hij niet alleen op zulke dagen zijn favoriete goede doel steunt, maar achteraf bovendien op zijn website even een afschriftje zet van de afrekening.

Eerst dacht ik: "Dat is toch niet nodig, ik vertrouw die mens!" Maar hij doet het uit principe. En bij nader inzien is dat een heel goed idee. Het kost hem weinig moeite, de mensen zien meteen het totaal van hun bijdrage én het is gewoon transparant. Wat mensen die hier aan de deur komen verkopen, bv. niet zijn.

Of - ik zeg maar wat - de intenties van de Belgische politici deze dagen.

Propel

Vandaag werd ik de hele dag opgeleid tussen een bende microbiologen.
Zelf ben ik nerdy ingenieurs gewend, die chips eten boven hun toetsenbord en cola drinken uit bekers van gisteren, die na het lassen allemaal hun handen aan dezelfde handdoek afkuisen en dan hun boterhammen naar binnen duwen. Microbiologen leken mij normaler.

Tot ik in de toiletten stond aan te schuiven. Niet voor een WC-kotje, neen. Aanschuiven voor de lavabo.

En maar wassen, die handen, opnieuw en opnieuw.

Reizen

Vanochtend om 7h00 op de trein gestapt, bestemming De Pinte; ETA 8h20. Speciaal een trein vroeger genomen om zeker op tijd te zijn. Vertraging op vertraging op vertraging bracht mij om bijna half tien ter plaatse. Goed kunnen werken, dat wel.

Op de terugweg de tragere, meer zekere route genomen. Anderhalf uur in een cocon, mijn werk was klaar in Dendermonde, mijn leesvoer verteerd in Brussels-airport. Ik ben dat blijkbaar niet meer gewend, voldoende papier meenemen.

Morgen slaap ik een half uur langer en pak de tragere trein. Dan ben ik tenminste niet meer dan 10 minuten te laat.

En een goed boek. Want alle brieven zijn al lang uit.

Schrik

J. heeft schrik van het donker.
Hij heeft het ook als we er niet bij zijn, dus met aandacht heeft het niets te maken.

Gelukkig is hij inventief.

Gisteren rende hij enthousiast richting bad de pikdonkere gang in. Verschrikt bleef hij halverwege staan - vooruit noch achteruit scheen er licht. Maar de oplossing was simpel: ogen toe.

Als je je ogen sluit, dan is het niet donker. Want ze zijn gewoon toe, zoals wanneer het licht aan is. Slim.

Geloof

Ik blog niet over wat ik wel/niet geloof. Daar zijn vage redenen voor, die op niets slaan, net zoals de redenen waarom ik niet zing in het openbaar.

Elke regel heeft zijn uitzondering, dus: ik geloof wel eens dat mensen en dingen in de wereld op een bepaald ritme, in eenzelfde richting bewegen. Alsof ze dobberen op een gemeenschappelijke onderstroom.

Bijvoorbeeld, zie ik vandaag dat iedereen ineens over (virtuele) identiteit spreekt. Eerst bij Smetty, dan bij Tales of..., vervolgens bij Kerygma. Tegelijk doet Nicodemus iets gelijkaardigs, terwijl Huug wijs eindigt met de woorden: "Een mens is een spons." Interessant.

Dialoog van de dag

- "Ik wou dat ik twee hoofden had."
- "Dan kon ik tegelijk eten en spreken."

(wij zeer luid in collectieve innerlijke dialoog:
- "Dank De Heer Dat Hij Destijds Slechts Eénhoofdige Vissen Uit Het Water Op Het Land Liet Kruipen!")

Computer

Mijn computer binnengedaan. Niet in overdrachtelijke zin.

Zou een mens kunnen leven zonder?

Dagje (niet)

Ik heb een talent: ik kan heel goed problemen voelen aankomen. Maar dan wel zoals een weerman die het weer voorvoelt: zonder er iets aan te kunnen veranderen. Zulke fijn afgestelde strontverklikker is zowel troostend als frustrerend.

Bijvoorbeeld gisteren.

Officieel was het gisteren niet mijn dag, dat stond zo in mijn agenda. Ik wist dat, zag het aankomen, kon er niets aan doen en het voltrok zich.

De dag rekt zich helaas een beetje door tot vandaag.

Zo vertelde ik net vrolijk een anekdote. Nadien blijkt dat de mens naast mij (die gelukkig net weg was) aan dezelfde anekdote een kind verloren heeft. Honk.

Nog even doorbijten dus.

Communicatie

Op de bank naast mij stelt een kerel twee van zijn collega's voor aan elkaar.
Zegt de oudste, met lijzige stem en een niets aan de verbeelding overlatende intonatie:

- "Oh, *U* bent de persoon van die *overenthousiaste* emails."

In een stripverhaal staan er dan van die ijspegeltjes in het tekstballonnetje.

Of hoe de dag met een positieve noot te beginnen.

Tijd

Er is veel veranderd sinds deze post. En toch weer niet.

Volgens mij heeft de NVA (6 verkozenen op 150) zeer sterk het gevoel dat het "nu of nooit" is, met de staatshervorming. Het draagvlak voor een onafhankelijk Vlaanderen - dat teruggaat tot de tweede wereldoorlog - is aan het verdwijnen. Binnen vijf jaar is het daarvoor te laat. Daarom houden ze het been zo stijf?

Het wordt dus nooit.

Tip van de dag

Als uw kinderen aan het verven zijn geweest en hun verfjes zijn nog nat, laat ze dan eerst drogen.

Maar, jij jonge ingenieur, niet in de oven. Want de getalletjes op de knoppen ("30" "50" "180") zijn in een ander eenhedenstelsel bedacht dan de smelttemperatuur van plastieken potjes.

Een dag waarop we niets geleerd hebben, is een verloren dag.