Circus

Gisteren ben ik met de twee 'groten' in het circus geraakt. Het Wiener Circus staat al enkele dagen in het provinciaal domein en hoewel het een hardnekkig misverstand is dat circussen iets voor kinderen zijn, heb ik ze toch als aanleiding gebruikt om te gaan kijken.

Wilde dieren gaat men tegenwoordig live in het land van oorsprong bekijken, terwijl de televisie qua freakshow nauwelijks te kloppen is. Stunts kan je sneller met photoshop namaken dan met jarenlang oefenen. Niet verwonderlijk dat het er lange tijd naar uit zag (ziet?) dat circussen ten dode opgeschreven zijn.

Maar zij hebben iets wat televisieavonden noch intercontinentale vluchten kunnen bieden: de sfeer van het circus. Het aantrekken-afstoten van die exotische artiesten die een dorp komen binnengereden. De donkere tent, het podium, de valse glitter, spreekstalmeester. En de televisie heeft ondertussen een pad gekozen dat maakt dat er opnieuw markt is om iemand die iets kan in een tent te gaan bekijken.

Tot mijn verbazing vonden de kinderen het leuk en spannend (een hond die met een hond aan de lijn ging wandelen! een clown! paarden! muziek!), tot op het einde. Al kon ik zelf meteen redelijk wat tips verzinnen voor de Wiener-familie, zij hadden er niets op aan te merken. Fijn zo.