Normaal

Stel, je kind wordt gepest omdat het - bijvoorbeeld - vis lust.

Uiteraard is die vis maar een aanleiding, een stok om de hond mee te slaan. Dieperliggend betekent het: je kind is anders. Je kan ook naar de kerk gaan, of geen televisie hebben, of... Anders. Dat is anno 2008 heel erg taboe, zo blijkt telkens weer. Hoe meer mensen over individualisme praten, hoe schever ze kijken naar wie zich niet naadloos inpast. Zo zou ik bv. niet graag een meisje van 13 zijn, vandaag, en er correct moeten uitzien.

Zelf wijken wij als gezin niet veel af van de norm, maar toch wel een beetje: een thuiswerkende moeder en kinderen die *nooit* naar de opvang gaan. Een minimale portie Studio 100 - niet dat daar iets mis mee is, maar het pakt ze niet. Ze volgen slechts één of twee activiteiten per week. Dat scheelt toch qua gemeenschappelijke ervaringswereld.

Soms vraag ik me af: zou het niet beter zijn om onze kinderen op te voeden tot conformisten. Om gewoon te zijn, als iedereen. Hetzelfde willen en hetzelfde niet-willen, dat is toch ware vriendschap? Het is een vaardigheid waar ze later, al netwerkend, veel plezier aan zullen beleven.

Het politiek correcte antwoord is: natuurlijk niet! Alles van waarde is weerloos. Elk kind is bijzonder. Kinderen zonder persoonlijkheid zijn saai. Wat je wint aan bijzonderheid weegt later honderd maal op tegen wat je verliest aan het tikje outcast zijn.

Maar is dat wel zo?

Natuurlijk zijn dit soort bedenkingen volledig irrelevant. Je kan je kinderen niet anders maken dan ze uit zichzelf zijn. Maar toch, ik vraag het mij af.