Flosj

Het moet het doel zijn van elke ouder om zijn kind het vérder te zien brengen dan zijzelf. [ten andere]

Vandaag kan ik u meedelen dat de opvoeding van onze meid volbracht is. Ze pakte zonet op de paardemolen de flosj, en dat heb ik zelfs na heel wat pogingen nooit bereikt! Cool.


Het viel de 4.5 jarige wel wat tegen dat ze hem moest teruggeven:

- "Ik dacht dat ik hem mocht houden."
- "Huh?"
- "Ik vond het toch spijtig dat ik hem niet mocht houden. Misschien konden die mensen een hele doos met flosjen meebrengen?"
- "Jamaar zus, dat is de algemene regel: wie de flosj pakt, mag daarna nog een ritje doen en in de plaats van een kaartje geef je hem dan af. Een extra ritje zonder te betalen, dat is toch leuk?"
- "Maar ik betaal toch nooit voor een kaartje?"

Ineens klonk het mij als kinderarbeid in de oren: uw dochter verplichten om haar kermisplezier zelf te verdienen.

Dirk Van Esbroeck

Opgelet, hier is een bekentenis in aantocht.

Ik hou van folk (met mate) en dat al sinds ik een radio heb. Camperen in Dranouter enzo. Van Mirjam Fuchs over Shawn Colvin tot aan de Dixie Chicks, al is dat geen folk meer. Soit.

Gisteren is Dirk Van Esbroeck overleden, en hoewel ik er veel te weinig van ken, hem in dit millennium niet heb zien optreden, is dat erg jammer.

Wat ik niet wist, is dat ie nog mee de Genste Feesten heeft opgestart. Zouden ze daar bij gentblogt aan denken?

Consequentie

- "Paps, mogen we op straat met de krijtjes gaan tekenen?"

Een vader ruikt zijn luie kans:
- "'t Is goed, ik zal wel meegaan en op de dorpel mijn krant lezen."

De vader ziet op de oprit nogal wat onkruid staan en begint het plichtsbewust weg te peuteren (eigenlijk peutert hij vooral zijn schuldgevoel weg).

- "Jamaar papa, je had toch beloofd dat je de *krant* ging zitten lezen?! Dan moet je dat wel doen hé."

Consequente kleuters, het heeft soms zijn voordeel.

Paola246

Straf, het begint serieus besmettelijk te worden.

Eerst was er Paola246, dan ontdekte Pietel Fabiola246, toen zocht Oogsnoep246 een beter leven.

En daarnet stootte ik op het Internet op Milsa246.

Waar gaat dat allemaal eindigen.

Kong, no king

Een van de belangrijkste technieken om honden op te voeden is: via voedsel.

Dat gaat zover dat sommige scholen het raar vinden dat je je hond ooit eten zou geven, zonder hem er iets voor te laten doen. En daar zit iets in. Met behulp van zijn middagmaal en een lege maag, kan je een pup in 5 minuten leren zitten. De rest van zijn leven zou het zonde zijn om de maaltijd zomaar prijs te geven, zonder leermoment.

Er zijn ook speeltjes op de markt waarin je eten kan verstoppen. De hond heeft dan zijn intelligentie nodig + tijd + energie om het eten eruit te halen. Het bekendste (ook het eerste?) hiervan is de beroemde kong. Wij hebben de onze destijds uit Nederland moeten meebrengen, maar tegenwoordig vind je hem hier overal.

Het is een plezier om het beest ermee bezig te zien.
Handig als er bezoek is en de hond wat afgeleid mag worden.

Als dat geen geschenktip is, zo ver van Kerstmis.

[noot: op mijn scherm is het filmpje nogal donker; geen flauw idee hoe dat komt]

Design

Het moeten niet altijd de Eskimokaka's zijn die met hip design afkomen.

Zelfs bij Ikea zit er soms wat verrassends in het ontwerp. (16sec video)

Mental note: wat ga ik het jammer vinden als ze hier allemaal baby-af zijn, en ze zich niet meer zomaar laten doen...

[update: voor wie zich vrolijkheidsvragen zou stellen, hier ons oefenrondje; na twee keer heeft ie het overigens wel gehad.]

Humor

[(c) cruel shoes]

Humor, het zijn toeren.
Moe zijn helpt wel bij mij, bijvoorbeeld om bij dit soort idiotieën te grinniken.

Minder leuk is: we werken op school sinds 3 dagen met een nieuw, blinkend emailsysteem. Daar geraak ik sinds 2 dagen niet meer op.

Tijdloos

Sommige dialogen blijken tijdloos te zijn:

- "je moet dat zo doen!"
- "waarom?"
- "daarom!"
- "daarom is geen antwoord."
- "waarom niet?"
- ...

De natuur straft een mens genadeloos voor de flurkenstreken uit zijn eigen jeugd.

Leven - sociaal

Aan de snelheid waarmee ik een stok opvang en doorgooi, concludeer je meteen hoe onwaarschijnlijk druk mijn sociaal leven moet zijn.

Niet dus. Hoe geef je een je sociaal leven een paar nieuwe impulsen?

De evidente antwoorden zijn uiteraard: stap in een vereniging of verhuis naar de rosse buurt.

Als nieuwe tips kan ik daarbij enkel toevoegen:
* koop een hond; zoals je hier al vaker las, is een pluizig beest niet alleen een onwaarschijnlijke chick-magnet, het brengt ook vele conversaties op gang met alle kinderen en bejaarden uit de buurt. Voor je het weet, ben je geïntegreerd in de buurt.
* delegeer je sociale leven; koop kinderen. Die gaan naar school, komen thuis met vriendjes, die op hun beurt weer ouders hebben. Voor je het weet heb je weer een sociaal leven.
* soigneer uw vrienden een beetje; zo evident als het is tijdens je studententijd, zoveel moeite kost het onderhouden van vriendschappen nadien. Tijd, weet u wel.

Veel meer expertise heb ik echter in het veld van "tips om je sociaal leven efficiënt de nek om te wringen".
* koop kinderen; wanneer je uiteindelijk uitgeput in je zetel kwakt, lijkt een sociaal leven wel een héle hoop moeite te kosten
* werk hard; zo heb je geen tijd meer over. Ik heb toevallig het genoegen om enkele van mijn collega's als vrienden te mogen beschouwen. Maar dat is uitzonderlijker dan het lijkt.
* probeer het weekend nuttig te besteden; vooraleer alle klusjes eindelijk zijn opgeknapt, zijn alweer weken gepasseerd

Ach, een drukdrukdruk sociaal leven, dat is een beetje zoals wiskunde: vooral leuk voor wie het leuk vindt.

Ruis

Digitale fotoruis is niet leuk. Analoge is misschien arty, maar digitaal. Pfft.

Maakte ik onderstaande foto van een - wat mij betreft - eerder humoristisch tafereeltje in het park. Blijkt dat het toch wel last heeft van ruis en onscherpte. Beide veroorzaakt door een gebrek aan licht, en elkaars tegenpool.Ik heb een poging gedaan om het hele zootje digitaal te verbeteren, maar dat valt toch niet mee. Wat mij het beste leek, was om het beeld selectief digitaal te kuisen en verscherpen. Maar met informatie is het als met kippen in een hok, als het er niet in zit dan krijg je het er ook niet uit.Photoshopgoeroes mogen altijd iets laten weten.

Parkeren

Ik weet niet hoe het met u zit, maar als ik dit zie dan slaat mijn fantasie onhoudbaar op hol.

Al kan het natuurlijk gewoon zijn dat het koelwater op was.

[update: blogger doet zeer vreemd, wilt geen posts plaatsen en zet ze dan dubbel]

Typisch

Sommige mensen vinden dat ik soms verstrooid ben. Indien u daarbij hoort, stop onmiddellijk met lezen.

Een tijdje geleden deed ik mee met een wedstrijd. Je moest iets maken en dan doorsturen. Echt iets voor de Sponzen Ridder, en dus toog ik onverwijld aan het werk. Toen begon onze beebie over te geven, stress, ongerust, geen tijd, altijd op schoot.

Snelsnel stuurde ik mijn werkstukjes door. Om de dag erna te merken dat ik de verkeerde bestanden heb doorgezonden. Darn.

Liefde doet pijn

Als zo een baby van 7 maanden je recht in de ogen kijkt, en met zijn knuistjes je beide kaken vastneemt, dan moet dat wel liefde zijn.

Als hij vervolgens zich eraan rechttrekt terwijl je merkt dat zijn nagels dringend nog eens geknipt moeten worden, dan leren de omliggende kinderen een nieuw hoofdstuk uit je vocabularium kennen.

Hatsjie

Op aangeven van de gedreven Daphné ging ik langs bij website van Hachico. Dat is een VZW waar ze hulphonden opleiden voor mensen die dat kunnen gebruiken.

Af en toe proberen ze er ook mensen op te leiden, zoals deze kleuters. Het is namelijk erg moeilijk om een goeie hulphond op te leiden, en een kleintje om hem te verknoeien.

In de Sponzen burcht woont ook een hond, en hoewel ik in een canofoob gezin ben grootgebracht, ben ik erg gesteld op het beest. Leuk aan zulke hond is onder andere: het wordt leuk om te wandelen, want plezier blijkt transitief. Mensen spreken je aan op straat, kinderen worden vrolijk. Aan de poort van onze kleuterschool is onze witte al deel geworden van het meubilair. De agenten die er elke dag een oogje in de gaten houden, vragen of we niks vergeten zijn - als we hem eens thuis laten.

Toch hebben veel mensen schrik van honden, in reflex zelfs van de onze. Ik heb daar respect voor, omdat ik het mij herinner van vroeger. Maar ik weet ondertussen ook dat het cliché waar is: de baasjes zijn gevaarlijk, niet de honden. En ook: een hond blijft altijd een dier. Als je als kleuter je vingernagels in zijn neus boort, dan zal hij niet blij zijn, misschien reflexmatig knappen (blauwe plekken, meestal). Leg ik mijn kop op het blok dat hij nooit zal bijten? Neen. Maar de kans is groter dat ik iemand omver fiets.

Vreemd genoeg hebben mensen geen schrik van katten. Als onze hond nog maar één keer doet wat de kat van mijn zusje mij lapt - elke keer als ik haar iets te lang knuffel - dan kreeg hij linea recta een spuitje. Maar katten raken daar dus mee weg. Net als ik, niemand vraagt mij preventief om niet meer te fietsen.

Spijtig genoeg heeft de directrice van onze kleuterschool ondertussen gevraagd om de hond thuis te laten. Ze wilt niet verantwoordelijk zijn voor een mogelijk incident op haar terrein. Ik begrijp haar, maar een mens mag begrip niet verwarren met goedkeuring. Zij is de baas, en dus binden we hem maar vast aan de buitenkant van de poort, i.p.v. aan de binnenkant. Minder veilig, want zonder supervisie van het baasje, ironisch genoeg.

Angst als uitgangspunt voor beleid. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik de perversiteit daarvan zie. Michael Moore had gelijk.

Goede werken

Kruispunt. Rode kruis. Stickers.

Ik ben tamelijk conservatief wat betreft goede werken, al sinds mijn studententijd. Elke organisatie heeft zijn traditie om geld in te zamelen, en daar moeten ze niet te vlug van afwijken. Al die organisaties die het goede nastreven, moeten niet proberen om elkaar vliegen af te vangen. Het stoort me uitermate, zodra ze dat doen.

Voor een deel koop ik spulletjes om mijn geweten te sussen, en die goede doelen weten dat. Maar ze weten ook dat wij weten dat ze het weten, en soms is het niet slecht om even te doen alsof.

Daarnaast steun ik vaak mensen uit principe: als zij zich vol engagement achter een goede zaak willen zetten, dan steun ik graag dat engagement - wat het goede van de zaak betreft, betrouw ik op hun oordeel.

Een overzicht:
* 11.11.11 koop ik altijd aan de deur; zij zijn de enige die aan mij plantjes kunnen slijten (de anderen moeten maar creatief zijn)
* bij de zelfmoordlijn reserveren we al onze verjaardagen; ik hou van mensen die tegen de stroom in roeien
* op kruispunten geef ik enkel aan het Rode Kruis; mijn bloed ook, maar niet op een kruispunt
* te-opereren kinderen aan warenhuizen, zelden
* de Damiaanactie verkoopt al jaren zeer bruikbare stiften; dat vind ik een schitterend idee: goede-doelen-brol die écht nuttig is
* de Daklozenkrant staat aan de Aldi in Aarschot, maar ik twijfel soms
* Unicef, nooit. Zij behoren andere paden te bewandelen
* Artsen Zonder Grenzen is een fijn randgeval; ik zou ze graag steunen indien ze niet zulke opdringerige marketing hadden. Mijn laatste gift heb ik hier al helemaal zien terugkomen in ongewenst vierkleurendrukwerk. Positief vind ik hun openheid wat betreft de besteding van hun geld.
* projecten van kennissen en familie van kennissen en familie moet een mens altijd steunen
* bij televisie-fundraisingtoestanden heb ik hetzelfde gevoel als bij vele awards en eredoctoraten: ze lijken soms méér te blinken tot meerdere eer en glorie van zij die het organiseren dan van de gevierde;
* Vredeseilanden vind ik ook heel interessant, maar die komen zelden langs

De som van dit alles is niet spectaculair hoog, al denk ik wel dat we tot aan de beruchte 0,7% van ons gezinsinkomen geraken.

[noot]

Twinferis

M. uit G. toont ons alweer een nuttige toepassing van Twitter.

Duwe-duwe-duwe.

Ik had het nog zo gezegd. Clairvoyant, of hoe noemen ze dat?

Een nieuwe beebie. Leuk!

(Klaas, schijnt het kereltje ondertussen te heten. Vind ik wel een mooie naam.)

Redelijk koel

Zonet gezien via Google Alerts (een zeer verontrustende dienst, trouwens, aan te raden aan eenieder die twijfelt over het geheugen van het Internet):

ik stam, intellectueel gezien, af van Euler!

In Duitsland proberen ze immers de stamboom van de wiskunde op te maken. Nu heb ikzelf géén Wiskunde gedaan, maar wel Toegepaste Wiskunde (hier), wat een kruising tussen Wiskunde en Informatica is.

En wat vind ik er terug:
Leonhard Euler onderwees
Joseph Louis Lagrange en die onderwees
Simeon Denis Poisson en die onderwees
Gustav Peter Lejeune Dirichlet en die onderwees
Rudolf Otto Sigismund Lipschitz en die onderwees
C. Felix (Christian) Klein en die onderwees
C. L. Ferdinand (Carl Louis) Lindemann en die onderwees
Arnold Johannes Wilhelm Sommerfeld en die onderwees
Ernst Adolph Guillemin en die onderwees
en nog vijf generaties lager... de Sponzen Ridder.

Vooral het lijntje van de eerste 6 wiskundigen is erg indrukwekkend. Vanaf Lindemann ken ik ze niet meer (met uitzondering van mijn promotor, allicht).

Licht

Er zijn mensen die zeggen dat je, als je vakantiefoto's maakt, eerder moet stoppen bij een plaatsje waar het licht mooi is, dan bij een plaatsje waar het uitzicht schittert.

Hoewel dat een tikje overdreven is, hebben ze wel een punt. Ik herinner me dat mijn schilderende nonkel op zijn vakanties vooral licht-foto's trok.

Hieronder het uitzicht van ons kamertje in Speen, zes keer, ongeveer identiek. Het lijkt telkens iets anders.

Dat er ééntje vals is, had je natuurlijk direct gezien.