Hatsjie
Op aangeven van de gedreven Daphné ging ik langs bij website van Hachico. Dat is een VZW waar ze hulphonden opleiden voor mensen die dat kunnen gebruiken.
Af en toe proberen ze er ook mensen op te leiden, zoals deze kleuters. Het is namelijk erg moeilijk om een goeie hulphond op te leiden, en een kleintje om hem te verknoeien.
In de Sponzen burcht woont ook een hond, en hoewel ik in een canofoob gezin ben grootgebracht, ben ik erg gesteld op het beest. Leuk aan zulke hond is onder andere: het wordt leuk om te wandelen, want plezier blijkt transitief. Mensen spreken je aan op straat, kinderen worden vrolijk. Aan de poort van onze kleuterschool is onze witte al deel geworden van het meubilair. De agenten die er elke dag een oogje in de gaten houden, vragen of we niks vergeten zijn - als we hem eens thuis laten.
Toch hebben veel mensen schrik van honden, in reflex zelfs van de onze. Ik heb daar respect voor, omdat ik het mij herinner van vroeger. Maar ik weet ondertussen ook dat het cliché waar is: de baasjes zijn gevaarlijk, niet de honden. En ook: een hond blijft altijd een dier. Als je als kleuter je vingernagels in zijn neus boort, dan zal hij niet blij zijn, misschien reflexmatig knappen (blauwe plekken, meestal). Leg ik mijn kop op het blok dat hij nooit zal bijten? Neen. Maar de kans is groter dat ik iemand omver fiets.
Vreemd genoeg hebben mensen geen schrik van katten. Als onze hond nog maar één keer doet wat de kat van mijn zusje mij lapt - elke keer als ik haar iets te lang knuffel - dan kreeg hij linea recta een spuitje. Maar katten raken daar dus mee weg. Net als ik, niemand vraagt mij preventief om niet meer te fietsen.
Spijtig genoeg heeft de directrice van onze kleuterschool ondertussen gevraagd om de hond thuis te laten. Ze wilt niet verantwoordelijk zijn voor een mogelijk incident op haar terrein. Ik begrijp haar, maar een mens mag begrip niet verwarren met goedkeuring. Zij is de baas, en dus binden we hem maar vast aan de buitenkant van de poort, i.p.v. aan de binnenkant. Minder veilig, want zonder supervisie van het baasje, ironisch genoeg.
Angst als uitgangspunt voor beleid. Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik de perversiteit daarvan zie. Michael Moore had gelijk.
posted by Sponzen ridder @ 5/06/2007 09:57:00 p.m.
4 Comments:
nice, opluchtend als je je gedachtengangen netjes kan bundelen tot een proper stukje tekst
Misschien is het de grootte van de hond die het hem doet? Huiskatten mogen dan krabben (de onze doet dat niet; we hebben haar dat afgeleerd toen ze nog kitten was), maar ze bijten geen mensen dood. Chihuahua's ook niet. Honden ter grootte van een rottweiler of zo echter wel.
Het heeft natuurlijk te maken met het feit dat er geen dodelijke kat-ongevallen bestaan (of chihuahua incidenten :-) ). Bij een kat heb je een grote kans op een kleine verwonding. Bij een hond is het net omgekeerd.
Wat de grootte van de hond betreft: kleintjes zijn meestal slechter opgevoed dan grote, om evidente redenen. Kinderen kunnen best wegblijven van alle vreemde honden, tenzij ze het eerst vragen aan het bijbehorende baasje.
Ik ben vooral bang van Jack Russels. Niet van Rottweilers.
Een Jack Russel wordt vaker ondoordacht in huis genomen (klein, lief, populair ras) terwijl het eigenlijk een jachthond is met spierbundels om U tegen te zeggen en een massa energie, niet te geloven...
Wie een Rotweiler koopt, wil ofwel een gevaarlijke hond, of heeft erg goed nagedacht. En wie een gevaarlijke hond wil, gaat daar niet mee naar het park, en ziet er zelf ook wat gevaarlijk uit, dusja :-)
Een Golden aan de schoolpoort: ik zou nooit weggegaan zijn van die poort als kind...
Liefs en dankje voor het postje :-)
Een reactie posten
<< Home