Short story

"Het verschot", door R. Sponzen

Maandagochtend. Ik lig op op het terras op mijn buik in de zon. Naast mij zit Jef met water te spelen rond het bad terwijl Billy van achter het hekje smachtend toekijkt. In de verte klinkt muziek.

De zon brandt. Ik kan me niet bewegen.

Als Billy nu op het idee komt om de rangorde in onze roedel uit te testen, zit ik met een probleem. Als Jef besluit om de ladder te beklimmen en er af te vallen, of als hij onderuit gaat in het water en niet meer recht geraakt, dan reken ik op de verdoving van adrenaline.

Er schoot iets in mijn rug toen ik me bukte om een emmertje te pakken. Na tien minuten lig ik toch al op mijn zij gerold.

Het probleem met Jef is dat ik hem niet mag zeggen wat hij niet mag doen. Er is geen grotere aanmoediging. Blijkbaar klinkt het ernstig genoeg wanneer ik Billy vraag om te gaan liggen - honden zijn gevoelige dieren.

Jef wordt het beu en dabbert naar binnen. Gerommel en gerinkel. Ik roep dat hij de telefoon van de tafel moet nemen. Voor één keertje trekt het ding hem niet aan. Hij sorteert de magneetjes-die-niet-buiten-mogen liever op de tuinzetel.

Het leven is beter dan een komische film. De buurvrouw laat de kat buiten.
- "Gerdaaaah ?"
- "Jah?"
- "Ben jij thuis?"
- "Euh, eigenlijk niet. Ik moest al op mijn werk zijn."
- "Kan je me toch eventjes komen oprapen?"

Met een verschot in de rug is het erg lastig lachen.

[voor wie zou willen weten hoe het afliep: gelukkig was J. thuis én bereid om een stuk van zijn vakantie op te offeren om ons kereltje te bewaken. Als notoir ruglijder weet hij zelfs in welke kronkels een mens best gaat liggen...]

Vorig jaar hebben ze in ons park een vrouw van in de 80 gevonden die de avond - en een serieus onweer - voordien gevallen was. Omdat ze tussen de struiken was gevallen, had niemand haar gezien. Het moet vreselijk zijn.