Sissy's stress

[update: de inkt is nog niet droog, of Pietel post al over deze kerel die mensen erg sterk laat poseren (Bob, Brigitta, ... QED.]

In de meeste disciplines bestaan er twee soorten mensen. Zo zijn er de schrijvers en de lezers, de koks en fijnproevers, de politici en krantencommentatoren.

Zo ook zijn er mensen die goed kunnen foto's maken en mensen die goed kunnen kijken. Ik behoor tot die laatste groep. Bijna alle foto's die ik zelf maak, zijn gebaseerd op toeval. Afdrukken op het juiste moment. Soms zijn de allerbeste zelfs vanuit de heup.

De meeste mensen behoren tot die groep van kijkers, maar fotografie heeft als voordeel dat je niets moet "kunnen" om een beeld te maken. Als schrijver kan je niet zomaar wat woorden door elkaar gooien en dan alleen de beste zinnen weerhouden. De amateurfotograaf kan dat wel: ad random klikken en kijken wat goed gelukt is. Digitale fototoestellen bakken dat alleen nog bruiner (note).

Daarom lijkt het mij erg stresserend om foto's te moeten maken in opdracht. Als je opvoorhand moet weten dat het goed komt, dan is het een stuk minder veilig om zomaar wat random kiekjes te maken. "Staan de lippen van de bruid scherp op de foto tijdens de Kus?", en andere brandende vragen. Anderzijds, als het niet lukt dan is het ook zo. Tijdens onze eigen trouw was de fotograaf op een bepaald moment vergeten om filmpjes in zijn toestel te steken. (Toch wel jammer, want om daarom nu speciaal te gaan scheiden en weer te hertrouwen...) Daarom ook bewonder ik mensen die goeie studio foto's kunnen maken.

Kortom, als er iemand mij zou vragen om van een onbekende een portretje te maken (en dat portret dan meteen op het Net te zwieren), dan kriebelt er toch wel wat in mijn buikje. Maar ik ben dan ook een Sissy.