Voyeurisme

Ik ben geen held, ook fotografisch niet. Als ik ergens mensen in een mooie/ontroerende/pittige scene zie, dan durf ik zelden er een foto van te nemen, laat staan te vragen of ik mag toeslaan.

Een goeie fotograaf heeft minder gêne. Hij/zij kruipt in de camera en registreert.

Vorige week zaten we te eten in een baanrestaurant en terwijl mams&kids een ballon zochten, speelde papa met zijn cameraatje. Dit verscheen op het schermpje:



Is het de invloed van drieduizend, dat ik het voor een keertje toch durfde? Zonder flits natuurlijk, dus met gigantische korrel. Ik ben geen held, zeker niet met foto's.

Maar hoe doen al die anderen dat eigenlijk?

FYI, de scene waarvoor ik ging, was deze:



Een beetje jammer van de ruis.

Het mooiste moet ik u helaas onthouden. Bij het weggaan ben ik toch eens gaan piepen wie de eigenares van deze benen was. Het bleek een dame te zijn met een heuse karakterkop, meer een kunstenaarstype dan een madammeke. Schijn bedriegt gelukkig nog erg vaak.