De Roover

Ik zat vanochtend op de trein tegenover een look-alike van Peter De Roover, in jongere versie.

Hij had een beker koffie gekocht en slurpte op een manier die volgens mij zelfs een doorsnee oosterling zou irriteren.  Omdat die koffie nog wat te warm bleek, opende hij maar een boterhammendoos met stukken geurige kaas.  Die moesten smakkend verorberd worden.

Dan weer koffie.

Bleek hij nog verkouden te zijn ook, maar helaas zonder zakdoek in de aanslag.  Gelukkig had hij een goeie techniek om dat snot ritmisch in zijn sinussen te trekken, van waar het weer naar beneden kon vloeien.

Vroeg ik me af: zou dat mijn stemgedrag beïnvloeden, moest het een look-alike zijn van iemand uit mijn kieskring?  Want hoewel mijn hoofd wel weet dat die arme Peter De Roover er helemaal niks aan kan doen, roept mijn lijf luidkeels het omgekeerde.

Of zou de Sponzen Eega dan toch gelijk hebben?
Dat ik 's avonds een beter mens ben dan 's ochtends.