Lang. Kort. Lang. Kort.

Net als iedereen heb ik de laatste dagen en weken last van een onstuitbare drang.

Iets schrijven over Donald Trump.  Een Mening, bijvoorbeeld.

Bij elke opstoot ontwikkelt er zich een lange blogpost in mijn hoofd, met argumenten en cijfers en feiten (2017, het jaar van de waarheid, dat blijft het voornemen).  Maar die lange blogposts, botsen altijd op dezelfde muur (and no Mexican paid for it): kennis.  Ik ken enkel de geruchten.

Het enige waarop we vandaag kunnen reageren, is het imago van Trump: zijn narcistisch gedrag, zijn slimme tweets, zijn geadverteerde naïviteit.  Dat is meteen ook het enige wat tot nog toe gebeurt: telkens als hij iets doet/zegt/typt, dan explodeert er een reactie vol verontwaardiging.  Inclusief betogingen van mensen in verre buitenlanden die daarmee toch vooral hun eigen geweten lijken te sussen.  Elke boze blik over de oceaan is er namelijk eentje minder in de eigen boezem.

Daarachter staat een tweede muur: twijfel.  Zo geloof ik eigenlijk nogal sterk in wat men the wisdom of the crowd noemt. Het feit dat een goed geïnformeerde groep mensen betere conclusies kan trekken dan aparte individu's.  Daar is zelfs onderzoek over gedaan.

Bij de Brexit bijvoorbeeld, vond ik het niet onlogisch dat, na 30 jaar opportunistisch getwijfel van de Britse regeringen (zitten we nu *in* de EU, of staan we er *buiten*?), het volk zegt: "Wetewadde, als jullie het niet kunnen, dan we zullen wij beslissen. Buiten.".  En de eerste die zulke stap zet, kan er vast wel bij varen.  De verkiezing van Trump rekt de crowdly wisdom wel heel erg ver uit, maar je zal maar een gezin zijn dat ergens in het binnenland woont in een dorpje waar al jaren niks meer is: geen werk, geen lol, geen leven.  Dan zou ik ook op Trump stemmen.

Nog daarachter, een derde muur: liefde voor samenzwering.  Is het intussen immers niet zo dat alle amok over de nieuwe Amerikaanse president (ik heb het geschreven! het is me gelukt!), is het intussen niet zo dat al die amok de aandacht netjes afleidt van zijn politiek? Van de politiek van al wie in zijn schaduw rustig de eigen agenda aan het uitrollen is? Die bij elke nieuwe twitterstorm hun president feliciteren omdat er alweer een persconferentie is gepasseerd zonder de mogelijkheid om relevante vragen te stellen?

Rest dus enkel ruimte voor de volgende bedenking:

Het was leuk, zo lang het duurde.  We hebben hard gelachen.  Maar straks is het 1 februari, en dan zou ik graag hebben dat iedereen stopt met Donald Trump te lachen.
Het is hoog tijd om hem au serieux te nemen.