Armstrong is de duivel!

Bij heel dat Armstrong gedoe, zit ik dus constant dingen als "maar alléééz" naar mijn krant of scherm te roepen.  Hoe kan een journalist nu geloofwaardig zijn als hij, enfin, begin er niet over.

In De Morgen zit Bert Wagendorp nog het dichtste bij wat ik er over meen te denken:

"Wij hebben de werkelijkheid het liefst simpel en hapklaar. We willen weten wat goed is en wat kwaad en we hebben geen behoefte aan twijfelzaaiers die beweren dat er meer grijs is dan zwart en wit tezamen. We hebben de werkelijkheid bij voorkeur handzaam en overzichtelijk. De werkelijkheid hanteerbaar maken is een belangrijke taak van de media. Zeker op de sportpagina's en in de sportprogramma's, die wij consumeren ter verstrooiing: simpel graag.[...]"

 "Met de komst van de Angelsaksische coureurs deed ook de Angelsaksische moraal zijn intrede. Daarmee verloor het wielrennen niet alleen zijn verbeelding, maar ook zijn zwarte humor. Ervoor in de plaats kwam de doodsaaie, kale waarheid van fundamentalisten als WADA-voorzitter Dick Pound. Misschien zou je kunnen zeggen dat de Engelstaligen een poging doen het rijke roomse wielerleven in een strak protestants keurslijf te persen.[...]"

Hij kadert het sterker dan deze losse citaatjes laten vermoeden.

Hoe zou het trouwens nog zijn met het zwart geld in het voetbal?