Ik kan het niet laten

Ik had me voorgenomen om het niet te doen, maar de studenten provoceren mij te veel.

Daarom: ome Ridders examentips, deel 7.

1. Haal die kauwgom uit uw mond.  Het ziet er niet smakelijk uit. Leg hem gerust op uw bank, tijdens het mondeling.
   Student in kwestie droeg een beugel. Wel knap.
2. Als je een sanitaire stop wilt nemen, zoek dan een andere formulering dan "Meneer, mag ik efkes gaan p*ssen?"
3. Als je examen gedaan is, en de examinator zegt "tot ziens", antwoord dan niet met "Joeh, slukes".

Google translate dag

Het is vandaag gedichtendag,
en ik heb er geen geschreven.
D'altronde, als het aan mij lag,
ik was helemaal thuis gebleven.

Wantrouwen

Zo ver is het gekomen met de NMBS.

Vanochtend 7h54 op de trein naar Mechelen. De conducteur roept vriendelijk om dat er, omwille van problemen tussen Leuven en Mechelen, geen trein zal vertrekken. "U kan best een andere aansluiting nemen (lees: zoeken)."

De halve trein trippelt hierop naar de trein naar Brussel. Met aansluiting zal dat een half uur kosten, dat gaat nog.

8h04 op de trein naar Brussel: "Beste reizigers, de trein naar Mechelen gaat toch rijden."

Waarop iedereen weer opstaat, naar de deur gaat en dan... blijft ongeveer de helft staan. De ene helft gelooft (nog) dat ze rechtstreeks in Mechelen zullen geraken, de andere helft - waaronder uw dienaar - denkt: "Yeah right." En blijft zitten op die naar Brussel.

Zo ver is het gekomen.

[noot: de ene trein is met een half uur vertraging in Mechelen aangekomen, alwaar de reizigers er op de boemel stapten vanuit de hoofdstad; waarop ondergetekende rustig zat te soezen]

Examens verbeteren

Overbodige quotes zijn overal.

Zoals onderaan een blad papier een student schrijft:

  Zie "achterkant".

Uw brein is uw mooiste orgaan

Studenten kijken wel eens raar als ik dat verzucht.

(meestal omdat ze een afleiding van een heel blad gewoon van buiten kennen)

(misschien is het niet waar, maar dat soort dingen willen we niet weten)

Dochters

-"Papa, koningin Beatrix stopt met koningin zijn, hé."
-"Ja."
-"En ze wordt opgevolgd door Willem-Alexander."
-"Jep."
-"En wie volgt die dan op?"
-"Amalia."
-"Is dat een meisje?"
-"Ja."
-"Yes." (bijbehorend gebaar)

Maten naaien

In het voetbal heeft men een term voor spelers die, bij een ongelukkige beweging van de tegenstander, doen alsof ze zwaar geraakt zijn en dodelijk gewond. Dit om de tegenstander een gele of rode kaart aan te smeren.

Maten naaiers.

Italianen beheersen het volgens alle geldende clichés tot in de puntjes.

Maar nu ook nog eens de ballenjongens in de Engelse voetbalcompetitie: die arme Eden Hazard probeert de bal onder de kerel uit te sjotten (zoals wij allemaal wel eens op de speelplaats) en de kwiebus in kwestie kronkelt alsof hij geraakt is door een half-automatisch aanvalswapen van een Amerikaanse huismoeder.

Op basis van de radioberichten dacht ik echt dat Hazard over de rooie gegaan was, en van de "kick him while he's down" had gedaan. Tja.

Zo krijg je een foto van Hazard die over de jongen heen stapt, maar die door het onderschrift heel anders lijkt.

"Madness: Eden Hazard kicks out at the ball boy."

Ik weet wel dat sportjournalistiek geen echte journalistiek is, maar toch, er moet toch ergens een ondergrens zijn.

Niet dat voetbal mij interesseert, ofzo.

Solden

Een gestolen uurtje in de stad, dat was lang geleden.

Omdat het solden zijn, leek het een goed idee om ergens een broek te gaan zoeken, ofzo.

Blijkt dat ik toch niet meer 100% mee ben.

In de Hey-Zey-We bleken de mannen- en vrouwenkleren van plaats gewisseld. Dat had ondergetekende niet zo snel door. Hm.

In de Inno gingen de roltrappen alweer de verkeerde richting uit - het is *altijd* die aan de andere kant die je nodig hebt. De kleren hangen er nog steeds niet op soort (broek/trui/hemd), maar op merk. En de uitgang is nog altijd kwijt, ondanks de overdreven belichting.

Onderweg zag ik twee nagelstudio's. Dat zijn van die telefoonwinkels, zonder telefoons, maar met tafeltjes  waaraan langs weerszijden een meisje zit. De ene friemelt dan aan de vingers van de andere.  Ik dacht dat dat nog niet uit Amerika was overgewaaid.

Een mens moet meer buiten komen.

Trein

Een van de onderschatte voordelen van het treinreizen: een keer om de zoveel tijd (jaar) zit je tegenover een meisje dat zo mooi is, dat je je helemaal betrapt voelt wanneer je merkt dat ze merkt dat je naar ze kijkt. Waarop je het toch niet kunt laten om daarna opnieuw je ogen te laten afdwalen.

(écht mooie meisjes weten dat wel van zichzelf, maar ze beseffen het gelukkig niet)

Toch ben ik afgestapt op mijn bestemming. De kleine geneugten behoren klein te blijven.

Zoekterm

Dat het internet, zeker tijdens de examens, een voortdurende bron van vermaak is, dat moet ik u niet vertellen.

Maar altijd als je denkt dat je het wel kent, dan verzint dat internet wel iets nieuws.

Spelletje van de dag. Typ een absurde zoekterm in (woorden als 'cat' en 'dog' niet vergeten) zoals "images of X in Y" en wat blijkt: iemand heeft het op zijn site gezet.

Cats in fridge?
Dogs in water?
Mouse on dog?
Cat in training vest.
Horse in car.
Cat in bread.
Donkey in integratiekader.

Het internet is nog steeds een plaats voor mensen met te veel tijd.

True blood

Troebluid. Ik beken: ik ben beginnen kijken omwille van de schone generiek.  Want dat programma met die vampieren is toch wat vreemd soms, iets tussen slapstick, horror en drama.

Waarbij je op den duur meer medelijden begint te krijgen met de vampier kerels (Jézus, wat liggen die onder de sloef!) en opgelucht bent als er nog eens wat bloed in het rond spuit.
Iets waar je de humor wel van moet inzien, van dat accidentele spuiten, anders is het een afknapper.

Ik beeld me daarbij een kerel in de special-effects-kelder van het productiehuis in, die tegen zijn goesting heel de dag hair extensions moet doen, en nog maar eens een setje vampierentanden. Maar om de week of twee is er genoeg budget en gaat de producer in het trapgat staan: "Swa! Ge moogt nog eens! En het mag iets kosten!" En dan licht er iets in zijn ogen op.

Wat die tanden betreft: al die (Amerikaanse?) acteurs hebben zulke ongeloofwaardig witte, rechte tanden (behalve Sookie, die heeft een spleetje).  Niet echt zoals hier de wegenwerkers glimlachen, of de meiden achter de bar staan. De fangs zijn realistischer.

Maar als avondlijke zonde heeft het wel iets.

Armstrong is de duivel!

Bij heel dat Armstrong gedoe, zit ik dus constant dingen als "maar alléééz" naar mijn krant of scherm te roepen.  Hoe kan een journalist nu geloofwaardig zijn als hij, enfin, begin er niet over.

In De Morgen zit Bert Wagendorp nog het dichtste bij wat ik er over meen te denken:

"Wij hebben de werkelijkheid het liefst simpel en hapklaar. We willen weten wat goed is en wat kwaad en we hebben geen behoefte aan twijfelzaaiers die beweren dat er meer grijs is dan zwart en wit tezamen. We hebben de werkelijkheid bij voorkeur handzaam en overzichtelijk. De werkelijkheid hanteerbaar maken is een belangrijke taak van de media. Zeker op de sportpagina's en in de sportprogramma's, die wij consumeren ter verstrooiing: simpel graag.[...]"

 "Met de komst van de Angelsaksische coureurs deed ook de Angelsaksische moraal zijn intrede. Daarmee verloor het wielrennen niet alleen zijn verbeelding, maar ook zijn zwarte humor. Ervoor in de plaats kwam de doodsaaie, kale waarheid van fundamentalisten als WADA-voorzitter Dick Pound. Misschien zou je kunnen zeggen dat de Engelstaligen een poging doen het rijke roomse wielerleven in een strak protestants keurslijf te persen.[...]"

Hij kadert het sterker dan deze losse citaatjes laten vermoeden.

Hoe zou het trouwens nog zijn met het zwart geld in het voetbal?

Historisch

Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven.

Ik ben namelijk ingetreden als Ridder in de Orde van de Slurf.

Een sympathieke verpleger veroordeelde mij glimlachend, de rest is een beetje afwachten.

Modern

Stond ik tijdens onze opendeurdag met een dakloze bedelaar te babbelen, een professionele.

Blijkt dat die mannen jargon hebben en alles. Zoals in: "Jah, Brussel Zuid is wel goed, maar je moet op tijd zijn. Tegen half tien is het er *leeggebedeld*".

Of het een beetje goed schuift, wilde ik nog weten. Dat scheen er van af te hangen. Hij noemde mij een getal dat mij met een vijfdaagse "werk"week wel boven het bestaansminimum deed uitkomen.  Zonder RSZ en pensioen weliswaar. En constant stress om opgepakt te worden.

De bedelaar in kwestie komt altijd naar onze opendeurdagen, omdat hij familie was van een stuk van het gebeuren hier. Waarop ik hem vroeg hoe hij als dakloze dan zo goed wist wanneer het hier te doen was?
"Niet moeilijk, via het internet natuurlijk."

En toen vatte hij een stevige kom soep aan.

Zenuwen

Studenten zijn toch gezellige wezens.

Zo krijg ik net een beleefde mail van een student die - als het niet te veel stoort toch nog snel even - vraagt:

"Meneer, u heeft gezegd dat u op het examen bv. zou vragen 'voer de methode tot na n=5 stappen uit' [nvdr omdat er ook een nulde stap is, is er soms verwarring].  Bedoelt u daar dan mee na 5 stappen of na n=5 stappen?"

Onbevooroordeeld

Zondagavond. Vader en dochter in één auto, op het radionieuws betogen de Fransen tegen het homohuwelijk.

M.:"Wat is dat, een homohuwelijk?"
SR:"Dat is als jongens met jongens trouwen, of meisjes met meisjes. Enfin, als ze verliefd zijn toch."
M.:"???"
SR:"Snap je het niet?"
M.:"Jawel, maar *waarom* mag dat dan niet? Dat snap ik niet."
SR:"Euh. Wel. Euh. Tja. Euh. Goeie vraag."
M.:"Mag dat in België?"
SR:"Hier wel. Ik denk dat het is omdat het vroeger niet bestond en mensen altijd wat schrik hebben van dingen die ze niet kennen."
M.:"Raar."

Mijn dochter mensen. Gezond verstand.

Onderbewustzijn

Vandaag zag ik mezelf, buitenzintuiglijk zwevend tegen het plafond van de receptiezaal, in een soort van In De Gloria moment.

We stonden te babbelen met iemand waarvoor iedereen altijd overdreven veel ontzag heeft, mezelf in kluis, maar die dat (omwille van een anekdote die wat moeilijker op het internet te vertellen is), wat mij betreft niet zo hard verdient.  In het kort samengevat: iemand met Grote Verdienste Voor De Mensheid, die ik als werknemer - vanop de eerste rij - jaren geleden net iets teveel een Self Centerde Opportunist zag wezen. Maar omwille van het ontzag van al die anderen, denkt een mens dan natuurlijk dat het aan zijn eigen ligt.

Dus toen hij vandaag een nogal cassante begroeting uit zijn mouw schudde, hoorde ik mezelf ongewoon frank de bal terugkaatsen.  Met voor het eerst in 15 jaar een stilte als antwoord. Recht in de roos.

Waarop ik een Frank Focketyn dansje moest onderdrukken.  Zo van een personage dat tien jaar lang zit te kauwen op de ideale repliek in een discussie van 10 jaar geleden.

Een mens is een onnozel wezen.

En toch deed het deugd.

Zomaar een dag

De meeste dagen gaan gewoon voorbij, in relatieve, kabbelende rust.
Soms zijn er dan ineens dagen, waarop er erg veel lijkt te gebeuren, en dan meestal tegelijkertijd.

Zo bleek gisteren dat

• Bart Van den Bossche overleden is.  Geen monument, maar toch een deel van ons gemeenschappelijk verleden.  We zijn hem ooit eens op de luchthaven tegengekomen zelfs en hij leek zelfs authentiek gecharmeerd toen onze kleine J. hem ging vragen of hij die van dat vrolijke liedje was.
  Beeld je in dat je de kinderen naar school wilt voeren en ineens de badkamer niet meer uit geraakt.
• Jaap de Witte moet stoppen met gitaar spelen omdat een of andere systeemziekte zijn pezen  kapot maakt. Geen monument, maar toch een steunpilaar onder de Volendamse muziekscene.
  Beeld je in dat gitaar spelen je hele leven bepaalt en vervolgens een stoeme aandoening je net dat afneemt.
• Den Amedee  in Leuven de deuren gaat sluiten. Misschien geen monument, zoals Lucas Van Langendock dat wel was, maar toch een plaats waarzonder ik niet zou zijn wie ik nu ben.
  Ongeacht het antwoord op de vraag of dat nu een goeie zaak is of een slechte :-)  

Kerstdagen

Het goede nieuws: ik heb de kerstdagen doorgebracht in het gezelschap van de blote poep van zowel Kate Winslet als van Brad Pitt.
Bij die eerste was het in The Reader, het soort film dat ik graag zie, zeggen ze. Al heeft dat meisje snel al onze hoop aan diggelen gekregen (al is er nog hoop: ze is nog maar één keer meer getrouwd dan gescheiden, dus procentueel is dat niet zoveel).

De billen van Brad Pitt die kunnen naast hoop in (vrouwen)harten, volgens mij ook okkernoten kraken, gesteld dat ze niet van een stand-in waren.

Maar dat weten de fans natuurlijk al héél lang.

2013

Ik denk dat ik 2013 ga uitroepen tot het jaar van de gezondheid.

Zelf hebben we (ik ben blijkbaar niet de enige) het jaar ingezet met enkele dagen van virus-gedoe, gecombineerd met uitgestelde stress.  En het verschot in onze rug. En een lichaam dat zichtbaar begint te hunkeren naar een slurf. En...

Vandaar de radiostilte, niet enkel hier.

Hopelijk gaat de griep aan ons voorbij.