F*ck de onzin

Aan de ingang van het Leuvense provinciale domein was een heerlijk stuk spelen: verborgen tussen bomen en bergjes stond een ton aan speeltuigen, een grote zandbak met van die kiepkarretjes die je nergens anders kon vinden. Je kon er je kinderen loslaten, de grote verdwenen dan naar de hoge schuifaffen, de kleine begonnen met ernstige gezichten in het zand te werken. En overal hoekjes en kantjes waar je speeltuigen vond.  Heerlijk, zo een speeltuin die nergens anders bestaat.

Toen besloot de provincie in haar wijsheid om de ingang te verbouwen tot "een speellandschap". De eufemistische term verontrustte ons een beetje, maar bij de vorige herinrichting van de grote speeltuin, was het resultaat meer dan positief. Dus waren we optimistisch (en hoopten dat de architectenyadayada geen duister voorteken was).

Tijdens de verbouwing zagen we eerst alles weghalen, en toen... niets meer. Wij toch terug ongerust.

Vandaag lees ik op Leven in Leuven:

‘Het nieuw aangelegde speellandschap biedt weinig speeltuigen. Maar het geeft vanuit zijn vormgeving prikkels die aanzetten tot speels ontdekken van de omgeving. Naast dit speellandschap werden ook de toegangsdreef en de verharde ontmoetingsplaats hervormd. Een nieuw betonnen plein, met blauwstenen strips en geïntegreerde zitbanken, biedt plaats tot ontmoeting en vormt een afspraakpunt voor wie het domein verder wil verkennen‘, zegt Walter Zelderloo, gedeputeerde voor de provinciedomeinen.

U leest dat goed. Weinig speeltuigen, maar het geeft vanuit zijn vormgeving prikkels die aanzetten tot speels ontdekken van het nieuwe betonnen plein.

Oh my God. Ze hebben de kleine speeltuin afgebroken en er beton en blauwe steen voor in de plaats gelegd.  F*ck de landschapsarchitecten.

Zondag kunnen we op de feestelijke opening de schade gaan opmeten. Misschien valt het nog mee, en heb ik gewoon een bui van vroeger-was-het-beter.  Hm.