Lieve I.,
Je beschrijft in een
enthousiaste blogpost met iets als
"School moet niet voorbereiden op het leven, school moet het leven zelf zijn." de keuze voor de Nieuwe School. Niet katholiek, niet streverig, in de buurt en met waarden waar je je goed bij voelt, zoals verjaardagen die samen gevierd worden i.p.v. met een competitie van geschenkjes.
Ik wist niet dat ik daar een zere teen had zitten, maar kijk, je bleek er op te staan.
Onze kinderen gaan op het eerste gezicht namelijk naar een omgekeerde school. Een kleine, erg gezellige school, ook om het hoekje. De dorpsschool, zeg maar, al wonen we naast een stad(je).
Maar voorts: katholiek, klassiek, met individuele verjaardagstraktaties. Supercontent.
Een: Voor mij is het belang van de juf in de kleuterklas vele male groter dan die van de school. Liever een goeie juf in een matige school, dan een slecht exemplaar in ene goeie. Dat verandert naarmate kinderen groter worden, en hun wereld met hun mee.
Twee: Ik begrijp dat mensen emotioneel gezien heel actief een niet katholieke school willen; alle respect daarvoor. Maar in mijn ogen is dat een achterhaalde emotie, waarbij ouders van vandaag toch vooral de demonen van hun
ouders/grootouders bestrijden. De juffen die ik zie zijn helemaal geëmancipeerd, en als ze het nog niet waren dan hielp dat kwart aan moslimkindjes er wel bij.
Net zoals ik alle methodescholen niet over hetzelfde sectaire kantje scheer, moet je dat met de katholieke ook niet doen. In het verleden hebben de mensen wel eens de ene sekte geruild voor de andere, maar ook methodescholen zijn intussen meegegroeid.
(Niet boos worden: Als er achter het hoekje een goeie voor de kids was geweest, dan hadden we even enthousiast onze kinderen derwaarts gestuurd. Maar het is te ver. Wij gaan overigens met onze hond naar een methodeschool, ook supercontent.)
Mijn vriend K. is trouwens van uw gedacht, en vindt het raar dat ik om cultuurhistorische redenen een katholieke school misschien zelfs prefereer boven een uit het GO! .
Drie: ik hou van individuele verjaardagsfeestjes, en ik vraag me echt af of het moederlijke competitie-gen minder geprovoceerd gaat worden als haar taarten op een buffet *naast* die van een klasgenootje staan, dan wanneer ze enkele dagen later op tafel komt.
Als onze apen verjaren, dan bakken ze met hun mama een appelcake. In de klas krijgen ze een kroon, wordt er gezongen en geblazen en mogen ze zélf de stukken uitdelen. Het maakt helemaal niet uit wàt ze uitdelen, het is het delen zelf dat telt. Een verjaardag is een moment waarop ze, in het collectivistische bestaan van de kleuter, eens helemaal in het centrum van het feest staan. Heerlijk. En natuurlijk mag de Kikker dan komen logeren.
Vier: ik wil dat de school mijn kinderen helpt wapenen tegen het leven.
Het echte leven is hard, repetitief, materialistisch, competitief. Voor je kind wil je een warme omgeving, die hun creativiteit stimuleert, waar het niet gaat om wat je hebt maar om wie je bent, waar ze op hun eigen tempo hun eigen talenten mogen ontwikkelen. De school moet in het leven staan, maar er mag een airbag rond zitten. Ze moet niet het leven zelf zijn, daar krijgen ze nog genoeg van te slikken.
In die zin ben ik blij dat er een goeie mix met migranten in onze kleuterschool zit, zonder dat de kinderen beseffen wat dat is. Ze goochelen met exotische namen alsof er geen verschil met "Tom" of "Milan" is. En dat is voor hun ook niet.
Vijf: ik ben niet van het vak, dus ik weet niet waar mijn kinderen op hun leeftijd zouden moeten staan. Hoe andere kinderen al kunnen tekenen, of rekenen, of lezen, of zingen of... geen flauw idee uit mezelf. En dus is een vergelijkingspunt wel zo handig. Op de eerste rapporten ging dat met van die gezichtjes ("goed"/"voldoende, maar nog niet helemaal"/"nog niet voldoende"), achter een lijstje met vaardigheden. Dat vond ik ideaal. Punten mogen voor mij zo lang mogelijk weg blijven; ook voor mijn eigen kinderen. Want zelfs als de juf geen mediaan op een rapport schrijft, vergelijken doen ze toch.
Ach, als ik dit herlees, dan denk ik dat we eigenlijk hetzelfde hebben gedaan: een school op gevoel gezocht en gevonden. Om vervolgens een goeie uitleg ervoor te verzinnen.
Zaten we maar op een terras in de zon (achter een Palmke, hm), met armen en benen nog uren verder te discuteren. Bijvoorbeeld dat punt over dat multiculturele, dat je toch mist in zo'n Jenatoestand, en in het algemeen toch een niet-doorsnee-van-de-Gentse-bevolking-spubliek, dat kan ik zonder lichaamstaal niet goed overbrengen.
met vriendelijke groeten,
Je Sponzen Ridder
