Niet de school, maar de juf.
Lieve I.,
Je beschrijft in een enthousiaste blogpost met iets als "School moet niet voorbereiden op het leven, school moet het leven zelf zijn." de keuze voor de Nieuwe School. Niet katholiek, niet streverig, in de buurt en met waarden waar je je goed bij voelt, zoals verjaardagen die samen gevierd worden i.p.v. met een competitie van geschenkjes.
Ik wist niet dat ik daar een zere teen had zitten, maar kijk, je bleek er op te staan.
Onze kinderen gaan op het eerste gezicht namelijk naar een omgekeerde school. Een kleine, erg gezellige school, ook om het hoekje. De dorpsschool, zeg maar, al wonen we naast een stad(je).
Maar voorts: katholiek, klassiek, met individuele verjaardagstraktaties. Supercontent.
Een: Voor mij is het belang van de juf in de kleuterklas vele male groter dan die van de school. Liever een goeie juf in een matige school, dan een slecht exemplaar in ene goeie. Dat verandert naarmate kinderen groter worden, en hun wereld met hun mee.
Twee: Ik begrijp dat mensen emotioneel gezien heel actief een niet katholieke school willen; alle respect daarvoor. Maar in mijn ogen is dat een achterhaalde emotie, waarbij ouders van vandaag toch vooral de demonen van hun ouders/grootouders bestrijden. De juffen die ik zie zijn helemaal geëmancipeerd, en als ze het nog niet waren dan hielp dat kwart aan moslimkindjes er wel bij.
Net zoals ik alle methodescholen niet over hetzelfde sectaire kantje scheer, moet je dat met de katholieke ook niet doen. In het verleden hebben de mensen wel eens de ene sekte geruild voor de andere, maar ook methodescholen zijn intussen meegegroeid.
(Niet boos worden: Als er achter het hoekje een goeie voor de kids was geweest, dan hadden we even enthousiast onze kinderen derwaarts gestuurd. Maar het is te ver. Wij gaan overigens met onze hond naar een methodeschool, ook supercontent.)
Mijn vriend K. is trouwens van uw gedacht, en vindt het raar dat ik om cultuurhistorische redenen een katholieke school misschien zelfs prefereer boven een uit het GO! .
Drie: ik hou van individuele verjaardagsfeestjes, en ik vraag me echt af of het moederlijke competitie-gen minder geprovoceerd gaat worden als haar taarten op een buffet *naast* die van een klasgenootje staan, dan wanneer ze enkele dagen later op tafel komt.
Als onze apen verjaren, dan bakken ze met hun mama een appelcake. In de klas krijgen ze een kroon, wordt er gezongen en geblazen en mogen ze zélf de stukken uitdelen. Het maakt helemaal niet uit wàt ze uitdelen, het is het delen zelf dat telt. Een verjaardag is een moment waarop ze, in het collectivistische bestaan van de kleuter, eens helemaal in het centrum van het feest staan. Heerlijk. En natuurlijk mag de Kikker dan komen logeren.
Vier: ik wil dat de school mijn kinderen helpt wapenen tegen het leven.
Het echte leven is hard, repetitief, materialistisch, competitief. Voor je kind wil je een warme omgeving, die hun creativiteit stimuleert, waar het niet gaat om wat je hebt maar om wie je bent, waar ze op hun eigen tempo hun eigen talenten mogen ontwikkelen. De school moet in het leven staan, maar er mag een airbag rond zitten. Ze moet niet het leven zelf zijn, daar krijgen ze nog genoeg van te slikken.
In die zin ben ik blij dat er een goeie mix met migranten in onze kleuterschool zit, zonder dat de kinderen beseffen wat dat is. Ze goochelen met exotische namen alsof er geen verschil met "Tom" of "Milan" is. En dat is voor hun ook niet.
Vijf: ik ben niet van het vak, dus ik weet niet waar mijn kinderen op hun leeftijd zouden moeten staan. Hoe andere kinderen al kunnen tekenen, of rekenen, of lezen, of zingen of... geen flauw idee uit mezelf. En dus is een vergelijkingspunt wel zo handig. Op de eerste rapporten ging dat met van die gezichtjes ("goed"/"voldoende, maar nog niet helemaal"/"nog niet voldoende"), achter een lijstje met vaardigheden. Dat vond ik ideaal. Punten mogen voor mij zo lang mogelijk weg blijven; ook voor mijn eigen kinderen. Want zelfs als de juf geen mediaan op een rapport schrijft, vergelijken doen ze toch.
Ach, als ik dit herlees, dan denk ik dat we eigenlijk hetzelfde hebben gedaan: een school op gevoel gezocht en gevonden. Om vervolgens een goeie uitleg ervoor te verzinnen.
Zaten we maar op een terras in de zon (achter een Palmke, hm), met armen en benen nog uren verder te discuteren. Bijvoorbeeld dat punt over dat multiculturele, dat je toch mist in zo'n Jenatoestand, en in het algemeen toch een niet-doorsnee-van-de-Gentse-bevolking-spubliek, dat kan ik zonder lichaamstaal niet goed overbrengen.
met vriendelijke groeten,
Je Sponzen Ridder
posted by Sponzen ridder @ 3/25/2012 03:03:00 p.m.
3 Comments:
Ah, maar lieve Sponzen Ridder, volgens mij heb je me niet helemaal begrepen. Met de titel over school moet het leven zelf zijn, bedoel ik de paragraaf waarin ook staat “hoe erg het wringt bij mij dat er een tendens is om te vinden dat onze kinderen moeten opgeleid worden tot zo efficient mogelijke werknemers, en hoe de persoonlijke ontwikkeling daarbij in het gedrang komt,” en dat ik dat voorbereiden op totaal niet zo belangrijk vind. Ik denk dat een school moet in de realiteit staan, maar daarom niet onafgeschermd. Als je dat verkeerd had begrepen, dan heb je dat niet gelezen, ofwel stond ik al te hard op de zere teen en paste alles beter in het stukje dat je zelf wou schrijven. Je zegt zelf: “Vier: ik wil dat de school mijn kinderen helpt wapenen tegen het leven. Het echte leven is hard, repetitief, materialistisch, competitief. “ En dat is een fundamenteel verschil, denk ik. Ik geloof dat er andere manieren zijn om te leven. Ik hoop dat ik dat aan mijn kleine kan tonen en dat de school dat ook kan.
Ook dat van die verjaardagen heb je verkeerd begrepen: op de school waar Mira naartoe gaat gaan brengt het jarige kindje die dag iets speciaals mee dat het wil laten zien/horen (lievelingsmuziek), kiest het kindje de activiteit en wordt er uitgebreid gevierd, met kroon en zingen en alles erop en eraan. Alleen is er geen traktatie-cadeautje voor de andere kinderen. Zoals zij het uitleggen, begon het met een koek, dan een koek en een potlood, dan een potlood en een kleurboek, enzovoort. In plaats vragen ze vijf euro als je kind jarig is, en met die centjes zorgen zij voor een cake/taart/iets anders voor de hele school, op een laatste vrijdag in de maand, dan worden de kindjes nog eens gevierd. Dus ze voelen zich echt wel bijzonder hoor.
Dat je zegt dat het niet kiezen voor een katholieke school een achterhaalde emotie is, dat is een beetje raar, omdat je mij en mijn emoties nauwelijks kent. Dus even ter verduidelijking: ik kom niet uit een gelovig nest, maar uit een gezin zoals er nu zoveel zijn...ik ben gedoopt en heb bij de nonnen op school gezeten omdat dat nu eenmaal zo hoorde, toen. Edoch: ik heb geloof van heel dichtbij meegemaakt, op halfvolwassen leeftijd en heb er daardoor voor gekozen om daar liefst zo weinig mogelijk mee te maken te hebben. En ik wil daar consequent in zijn. Ratio, in plaats van emotie dus.
Dat van die kinderen vergelijken, daar krijg ik echt de kriebels van. Als ik hoor dat de dochter van een vriendin een 8/10 haalt en er wordt bijgezegd dat dat niet zo goed is, want dat de rest van de klas een 9 heeft dan is dat onzin volgens mij. Een 8/10 is goed, punt. En als die niet goed is, dan moeten ze een ander punt geven. Klasgemiddelden en medianen zijn trouwens leutig als uw kind erboven zit. Maar een kind dat keer op keer, jaar na jaar te horen krijgt dat het de voorlaatste van de klas is en aan de staart bungelt: je hoeft geen pedagoog te zijn om te zien dat dat demotiverend is. Vergelijken is nergens goed voor, en als je zelf onzeker bent over de vorderingen van een kind, dan is het aan juf of meester om op die onzekerheden een antwoord te formuleren, voor uw kind zelf. Niet in vergelijking met de anderen.
En ja, kinderen vergelijken onderling. Vandaar dat dat al ruim voldoende is. We moeten hen daar als volwassenen niet in stimuleren.
Moh kijk, ge hebt mij op mijn paard gekregen zie. :)
en vervolg....
Waar je zegt “Voor mij is het belang van de juf in de kleuterklas vele male groter dan die van de school. Liever een goeie juf in een matige school, dan een slecht exemplaar in ene goeie.” daar ben ik echt niet akkoord. Neem het aan van iemand die het onderwijs toch wel redelijk goed kent: zelfs de beste juf krijgt het moeilijk op lange termijn als er geen goed beleid is.
Over uw laatste punt tot slot. “Bijvoorbeeld dat punt over dat multiculturele, dat je toch mist in zo'n Jenatoestand, en in het algemeen toch een niet-doorsnee-van-de-Gentse-bevolking-spubliek”. Gent werkt met aanmeldingen volgens school-thuisadres-afstand. Ge weet in welke buurt we wonen? Of anders: herlees dit eens. http://www.kerygma.be/2011/02/14/over-dat-van-die-buurtschool.htm
Het zijn de mensen op hun paard, die de wereld recht houden. En dat van u mag er zijn.
Dat ik dat eerste er wat bij gesleurd had, is waar. Het is ook hier een overtuiging: dat kinderen niet te rap de volwassene moeten uithangen. Mensen die bv. zeggen dat een kind zakgeld moet krijgen, omdat ze dan de waarde van geld leren inzien, of leren budgetteren, daar geloof ik niet in.
Dat van dat wapenen tegen een harde wereld, dat is minder pessimistisch dan het lijkt. Wij hebben een kleuter rondlopen die stottert; we proberen hem te vullen met zelfvertrouwen en een sterk fundament te gieten om op te staan. Want die eerste pestkop die komt er aan, vroeg of laat.
Ik geloof dat je je kind wapent tegen de slechte kanten van het leven door net te tonen dat het anders kan, dat er alternatieven zijn. Door te tonen dat je het graag ziet, en dat je soms de dingen niet kan veranderen. Maar paradoxaal genoeg dus niet door ze er snel mee te confronteren.
Zelf ben ik uiteraard een watje, met misantrope neigingen. Mijn lieftallige vindt dat ik zaag als ik predik dat de meeste mensen al gewoon blij zijn dat ze zonder kleerscheuren de avond halen. Maar ik ben een kind van Kundera: je kan pas de kunst zien als je de kitch aanvaardt (wat overigens een erg vrije interpretatie van hem is :-) ).
Dat van die verjaardagsmuziek ga ik aan juf Mieke vertellen, dat is een fijn idee.
Over die katholieke school: "Ik begrijp dat als u daar misschien geen sterke gevoelens bij heeft, maar bij ons is dat dus wel het geval." Daar haalde ik de emotie, en ja, ik vind het persoonlijk een achterhoedegevecht. Als het over de school gaat, that is, niet als het over de kerk gaat. Daar is het nog tamelijk actueel. Dat is ongetwijfeld inconsequent van mezelf, met een snuifje dubbelzinnigheid erbij (om het h-woord niet te gebruiken).
Wat ik dan weer niet begrijp is hoe je je wél kan verzoenen met punten geven, en niet met vergelijken. Ik zou liever hebben dat mijn kinderen tot hun derde studiejaar (arbitrair moment, gekozen door een leek) helemaal geen punten krijgen. Punt.
Maar ik wil wel weten waar ze in hun evolutie staan, omdat ik daar echt niks van ken. Vooral over dat kereltje van hierboven dat mogelijks nog wel even onder de mediaan zal zitten, want ik wil graag weten of hij bijhinkelt of net lost.
Over dat multiculturele heb ik getwijfeld of het geschikt was om te schrijven, omdat ik niet de indruk wilde wekken om je van het omgekeerde te beschuldigen dan wat je bent. Wat niet wegneemt dat het een "probleem" voor scholen met een bijzonder project kan zijn.
Dit jaar werd er voor de poort van onze kleuterschool voor het eerst "gekampeerd". I.e. mensen stonden vanaf een uur of vijf 's morgens aan te schuiven, omdat er voor het eerst meer vraag dan aanbod was. Gevolg: vijftien witte, nul gekleurde kinderen. (ik bedacht: mensen kamperen niet omdat een school wit is, maar een school is wit omdat er gekampeerd wordt?). Gelukkig zijn er nog de broers en zussen.
Dat van die juf, daar betrouw ik op je expertise. Toch blijft het spectaculair hou eenzelfde juf bij het ene kind hélemaal de ideale juf is, en bij het volgende kind nauwelijks een klik maakt.
Een reactie posten
<< Home