Nomen est omen

Het is hier weer tweede zit.

Komt er een student opdagen die in zijn achternaam de ganzenbordterm voor "een beurt overslaan" heeft, maar dan in een andere taal.

Dat heeft de afstammeling van dat bier uit Haacht vermoedelijk nooit voorgehad.

Klustip van de dag

Als je iets met secondenlijm aan het plakken bent, en je wilt dan toch persé het dopje van de lijm efkes tussen je lippen vasthouden, steek het dan met de juiste kant naar voren.

Het is maar een tip.

Ik was het niet!

Heeft het internet altijd gelijk? Weet Google echt alles?

Een collega is op zoek naar nieuwe auto, maar is nogal veeleisend in zijn criteria. Waarop ik (al grappend?) voorstel om het eens in Google in te tikken:

*Mij* zul je zoiets nooit horen beweren natuurlijk.

Vettig

Vanochtend kwamen we al wandelend op een ondergelopen veld uit, alwaar zich scenes ontvouwden die voor de gemiddelde Golden Retriever nogal hemels zijn.
Een vat vol vettigheid én het hele nest bij de hand, beter komt het zelden.
Een uur vol schitterende foto opportuniteiten. Om nog van video niet te spreken.

Enig nadeel: ik had geen fototoestel bij! Ook niet een die van FullHD video kan. Jammer, jammer.
Zo jammer dat enkel de Nieuwe Snaar troost kan bieden. En wat vage GSM filmpjes, voor het archief.
Terzijde, het blijkt dat op zo een weiland voor de stortregens al wel eens mest uitgereden wordt, maar dat zeggen ze pas achteraf.

Tante feesboek

Feesboek, dat is ondertussen zoals tante Wis. Ik denk al maanden van "Verdikke, ik zou er dringend nog eens moeten langs gaan." Maar ik geraak er maar niet.

Het verschil? Over tante Wis voel ik me schuldig.

Van uw familie moet ge het hebben

Momenten waarop mijn huisgenoten mij toch een beetje een nerd vinden.
* als ik verward reageer op het bericht "dat het volgens het Sabine Hagedoren morgen dubbel zo warm wordt als vandaag" en dan oprecht vraag "zou dat in Kelvin zijn, of in Celsius?"
* als ik vrolijk ben met een dobbelsteen waarmee ge Pi kunt gooien
* als ik bij het begin van Monopoly gewoon vijftien briefjes van 2000 vraag, in plaats van de verdeling uit het boekske

Enzovoort. Zo komt een mens aan een slechte naam.

Lachen gieren brullen

Het is niet de eerste keer. Dochter heeft in een doos op zolder "Jommekes nieuwste moppentrommel" gevonden.
Nieuw, dat is dus uit de jaren '80, maar goeie moppen zijn tijdloos.
Zo blijkt. Elke dag. Telkens weer. while (1){vertel(mop)};

Kunnen lezen, dat opent echt een gigantische wereld.

[-"Papa, wat is paars en rond?"
-"Euh?"
(triomfantelijk) -"Een tomaat met bretellen!"
- "" ... "Maar een tomaat is toch rood?"
(nog triomfantelijker) -"Niet als de bretellen te strak aangespannen zijn!"]

Dialoog van de dag

M. (8): "Hey paps, ik ga tegen mijn vriendin Aline zeggen dat jij een DVD over haar hebt!"
SR: "Huh? Ik? Een DVD?"
J. (7): "Ja daar op het rek, je hebt er zelfs vier!"
M.: "Waw, dat gaat ze cool vinden."
SR: "Hm. Je leest het verkeerd, er staat *Alien*. Dat gaat niet echt over je vriendin."

Youtube yakkes

Nuttig, dat internet, nuttig.

Grote mensen hebben meestal schrik dat hun kinderen op het internet per ongeluk foti of filmpjes tegenkomen waarvoor ze nog te klein zijn. Je weet wel, met blote mensen in rare houdingen.

Zelf heb ik dat nog nooit voorgehad, tot ik gisteren met dochter bij het zoeken naar een muziekclipje (zoekterm bevatte "hand") op dit filmpje uitkwam, van een cyste die uit iemands hand wordt weggesneden. Dat gebeurt zonder bloed, dus dat gaat wel goed, maar het moment dat de cyste knapt en leegloopt, triggert mijn empathisch zintuig toch wel terdege.

Toen ik iets meer over cystes wilde weten, suggereerde youtube daarop dingen als "cyst popping fun", en dan ben je prompt op minder dan een pixel verwijderd van de meest wansmakelijke dingen. Of had u mega zit explosion zelf al eerder geprobeerd?

Ik kan er echt niet naar kijken.

En toch, net als dingen die jeuken en waaraan je eigenlijk niet moogt krabben, heeft het iets onweerstaanbaars.

Flower power

Er is dan toch niet zoveel veranderd in al die jaren:

[klik]

Bekentenis

De Sponzen Eega is wat betreft muzikale smaak een naturist. Ze schaamt zich niet om te tonen wat ze graag hoort. Dat heeft ons eerder al op politiek correcte en minder correcte optredens gebracht.

Toen bleek dat de kerels uit Volendam in Kiewit zouden optreden, op een uur daarop de Momis nog wakker is, wilden de drie plaatselijke fans er zeer graag hene.

Wij dus naar Rimpelrock. U leest dat goed. Rimpelrock, is het antwoord als ze later aan de baby vragen welk zijn eerste festival was. En het was nog leuk ook.

Rimpelrock is naast een slim idee, een gat in de markt, veel Limburgs wij-gevoel en sociaal engagement (live streaming in 12 rusthuizen, een afzonderlijke 80+ zone, instructies voor je hoorapparaat, we verzinnen het niet) een festival dat mij nogal aan het Dranouter van 20 jaar geleden deed denken. Behalve dan de gemengde douches. En ook wel de folk, wat misschien iets jammerder is dan het eerste, gezien de doelgroep. Beide festivals hadden dit jaar dezelfde headliner, vreemd genoeg. Veel onbezorgde ambiance bovenop, om nog eens een zin zonder werkwoord te gebruiken.

Maar het is dus vooral een wei vol met mensen in strandstoelen, tent en koelboxen binnen armbereik, de Baileys (Campari?) in plastieken flessen gegoten, want met glas kan je smijten. Zelfs vlakbij het podium konden de kids een betere kijkhoek versieren achter wat zittende dames. Want voor minder dan de eerste rij gingen we natuurlijk niet. Iedereen goedgezind, en als je dan met vier kinderen komt aangestaffeld, wordt je vrolijk toegeroepen ("Mogen jullie eigenlijk wel binnen?", maar dan met een accent).

Na ons optreden zijn we nog een uurtje voor het podium blijven rondhangen, om dan op het terrein wat te gaan rondstruinen.  Om een uur of drie was het wel geweest voor de kleinsten. Maar na zulke lange tijd was het  erg fijn om nog eens op festivalgras rond te lopen.

En kijk, sommigen van ons haalden zelfs de fotozuil van het festival!

(c) Rimpelrock

Indien u volgend jaar zelf wilt gaan, dan wil ik u graag nog even waarschuwen voor mogelijke gevaren: zo vond kind J. "die zanger van Laat Dat Gras Maar Groeien erg leuk. Hebben we daar al een CDtje van, papa?".

Gevonden

Zus is terug van kamp. Jongensland moet weer een jaartje sluiten.

Vorig jaar was ze op kamp haar nieuwe, ferme sandalen verloren. Gezocht, gemaild en niet gevonden.

Dit jaar lijkt ze niks kwijtgespeeld te zijn (zakdoeken en handdoeken tellen niet, zeker niet als er na het kamp *evenveel* in de koffer zitten als bij het vertrek).

Integendeel, bij de verloren voorwerpen lagen vanavond twee rode sandalen met in schone rode letters "MDS" op de zijkant. Recht uit een gat in het ruimte-tijds continuüm gevallen.

Als rente had het universum er wel een paar maten mogen bij doen.

Rugzak

U had het al gezien, maar ik kan er niet naar kijken zonder een welgemeende "maar alléz!" te onderdrukken.

Het is niet goed voor iemand zijn optimisme, of zijn geloof in de mensheid, om maar iets te noemen.

Uitspraak van de dag

[broek]-"Jaah! Als we ons nooit meer vuil maken, dan kunnen we konijnen kweken in de wasmachine!"
Filosofie van een vijfjarige. Nauwelijks te kloppen.

Waarop de "baby" zich in een plas zet met, euh, waarmee eigenlijk?


Kwestie van het punt nog wat kracht bij te zetten.

Tao

In de Zhuangzi, of hoe je een Chinees woord in het Nederlands schrijft, een van de basiswerken uit de Tao staat een fijn verhaal.

Het gaat over een boom die zijn soortgenoten ziet omgehakt worden wegens hun mooi rechte stam en puike hout, andere verouderen vroegtijdig omdat ze zo gul heerlijke vruchten dragen die veelvuldig geplukt worden.

Om zijn eigen bestaan te vrijwaren, probeert de boom daarom zo nutteloos mogelijk te zijn. Zijn stam en takken kronkelen in onbruikbare bochten, zijn vruchten zijn klein en zuur. Hij is zo nutteloos dat niemand er nog naar omkijkt. Iedereen loopt er in een boog omheen en hij wordt nooit omgehakt.

Moet ik mij zorgen maken als ik zonder haperen een rijtje mensen/vrienden kan opnoemen die het verhaal van die boom als een soort levensideaal zouden zien?

Lap

De tickets zijn besteld.

Nu nog de oordopjes en de zonnenbrillen (om niet herkend te worden).

Holland (bis)

Op een zonovergoten terrasje.
-"Dag meneer, wat zal het zijn."
-"Hebben jullie kriek?"
-"Wablieft? Kriek? Neen, dat hebben wij niet."
-"Tiens, en die Liefmans op jullie kaart, wat is dat?"
-"Dat is fruitbier, meneer."
-"Doe me dan maar een fruitbiertje."
-"Met ijsblokjes of zonder?"
Hop. Blijkbaar is het niet zo moeilijk om een vlaming/belg te choqueren.

Fiets

Ik ben toch een beetje boos op mijn fietsenmaker.

Als je aan mij zou vragen wat mijn fantasie-droomjob was als kind, dan was dat nochtans niet piloot of pompier, maar fietsenmaker. Ik doe dat graag, prutsen aan fietsen, met ouwerwets smerige handen en al.

Gelukkig heb ik die droom niet nagestreefd, want het leven als fietsenmaker is geen pretje. Omzetverlies door concurrentie van warenhuizen met goedkoop spul, en dan verlangen mensen dat je die brol nog eens quasi gratis repareert. De fietsenmaker in mijn dorp heeft zelfmoord gepleegd, misschien dat het er iets mee te maken had.

En de tijd is ook al voorbij dat je voor tien frank wat remblokjes en een kabel kon kopen. Zo ging ik gisteren een kabel, twee blokjes en twee stukjes geinen kopen (gijnen? gainen? enfin, kabelgeleiders). Bijna zes euro, ketsjing. Maar met de glimlach betaald, want het fietsenmakersleven is heden geen pretje. En die kabelgeleiders van tegenwoordig, dat is sjiek spul, die hebben een plastieken binnencoating, zodat ze niet meer roesten zonder siliconen.

Toen ik thuiskwam, bleek ik een van de twee dure kabelgeleiders vergeten/verloren te zijn. Terug naar de winkel wilde ik nieuwe kopen, maar de fietsenmaker gaf me zo een nieuw stukje mee. En hoe hard ik ook aandrong, betalen mocht niet. Een echte middenstander-met-een-hart, zelfs al is zijn beroep vandaag geen pretje meer.

Met een warm gevoel keerde ik thuiswaarts, alwaar zijn gratis ding een half verroest, oud stuk vreten bleek te zijn. Vanop de zolder ofzo.

Zodat mijn nieuwe remkabel nu loopt te schuren, het zal niet lang meer duren voor hij knapt.

Tedoeme toch. Alsof mijn leven altijd een pretje is.