Fiets

Ik ben toch een beetje boos op mijn fietsenmaker.

Als je aan mij zou vragen wat mijn fantasie-droomjob was als kind, dan was dat nochtans niet piloot of pompier, maar fietsenmaker. Ik doe dat graag, prutsen aan fietsen, met ouwerwets smerige handen en al.

Gelukkig heb ik die droom niet nagestreefd, want het leven als fietsenmaker is geen pretje. Omzetverlies door concurrentie van warenhuizen met goedkoop spul, en dan verlangen mensen dat je die brol nog eens quasi gratis repareert. De fietsenmaker in mijn dorp heeft zelfmoord gepleegd, misschien dat het er iets mee te maken had.

En de tijd is ook al voorbij dat je voor tien frank wat remblokjes en een kabel kon kopen. Zo ging ik gisteren een kabel, twee blokjes en twee stukjes geinen kopen (gijnen? gainen? enfin, kabelgeleiders). Bijna zes euro, ketsjing. Maar met de glimlach betaald, want het fietsenmakersleven is heden geen pretje. En die kabelgeleiders van tegenwoordig, dat is sjiek spul, die hebben een plastieken binnencoating, zodat ze niet meer roesten zonder siliconen.

Toen ik thuiskwam, bleek ik een van de twee dure kabelgeleiders vergeten/verloren te zijn. Terug naar de winkel wilde ik nieuwe kopen, maar de fietsenmaker gaf me zo een nieuw stukje mee. En hoe hard ik ook aandrong, betalen mocht niet. Een echte middenstander-met-een-hart, zelfs al is zijn beroep vandaag geen pretje meer.

Met een warm gevoel keerde ik thuiswaarts, alwaar zijn gratis ding een half verroest, oud stuk vreten bleek te zijn. Vanop de zolder ofzo.

Zodat mijn nieuwe remkabel nu loopt te schuren, het zal niet lang meer duren voor hij knapt.

Tedoeme toch. Alsof mijn leven altijd een pretje is.