Een laatste keer.
(a) waarom is Bart De Wever zo moeilijk te raken door zijn politieke tegenstanders?
Omdat hij
een idealist is, die een doel heeft dat buiten hemzelf ligt. Klassieke professionele politici kunnen daar niet goed tegen, omdat zij zelf altijd het eigen politieke overleven moeten inrekenen. De Wever hoeft zichzelf niet in zijn compromissen in te rekenen, en dat levert een belangrijk concurrentieel voordeel op. U zal het vermoedelijk niet met mij eens zijn, maar [
klik].
Het is goed dat er idealisten bestaan.
(b) het is niet een klein beetje hypocriet van NVA om "de traditionele partijen" plots te verwijten dat ze
onrust in het buitenland zaaien rond de NVA;
de Maddens doctrine heeft al een hele tijd als neveneffect dat Europa ons (ten onrechte) stilaan als een volk van neofascisten ziet; de Franstalige Brusselaars hebben hard hun best gedaan om dat beeld nog te versterken.
(c) diezelfde Maddens heeft
een simulatie gedaan van de samenstelling van de Belgische parlementen na de verkiezingen van zondag; hij vertrekt van het uitgangspunt dat na 13 juni er enkel een tripartite (VLD/CD&V/SP.A) kan regeren en besluit dat de "radicaal Vlaamse partijen" (LDD/NVA/VB) al bij een NVA score van 13% onmisbaar is voor een 2/3 meerderheid in de Senaat (en dus voor een staatshervorming); vanaf een score van 18% voor de NVA geldt dat ook voor de Kamer; met een score tussen 21 en 28% (of wat minder en een overloper) ontnemen ze de tripartite zelfs een gewone meerderheid
(d) dat laatste illustreert de hoge verwachtingen van de Vlaamse Beweging t.a.v. De Wever; zijn strategie om als communicatie te zeggen "dat hij niet luidop zegt wat hij denkt" is dus niet alleen gericht op de meer gematigde Vlaming (bv
"confederalisme" als term gebruiken ipv
"separatisme"), maar ook de meer extreme vleugel kan op die manier denken dat hij precies denkt wat zij willen; persoonlijk ben ik er nog niet zo zeker van dat NVA zomaar front zal vormen met LDD en VB.
(e) ik ben zéér benieuwd naar de NVA strategie vanaf 14 juni. In mijn ogen zijn er nl. maar drie manieren waarop België opgesplitst kan worden:
(1)
door onderhandelingen - dit is op dit moment uitgesloten, gezien de opgehitste gemoederen aan beide kanten van de taalgrens
(2)
eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring - daarvan zegt Bart De Wever élke dag dat hij dat niet wilt
(3)
verrotting - de Maddens doctrine, opnieuw. De budgettaire rekening daarvan, te betalen door ons, onze kinderen en kleinkinderen, is niet te overzien. Nog niet eens ingerekend dat Straatsburg vrolijk de internationale rol van Brussel zal inpikken.
(4)
geen opsplitsing, maar een compromis over staatshervorming - wat met de ontgoochelde achterban?
(5)
aan de kant staan, zich wentelend in het grote gelijk - dat zou de verspilling van een unieke verkiezingsoverwinning zijn en van een verstandig politicus.
(f) De achilleshiel van de NVA is dat te veel mensen de rekening (c) en (e) van hierboven maken en oordelen dat een stem op NVA ons eerder wég van een communautaire oplossing zou kunnen leiden. En dus dat het succes in de peilingen een omgekeerd effect zou hebben.
Ik weet het allemaal niet, maar interessant is het wel.
