Jan Wauters

Het is voor het jonge hippe volkje nauwelijks nog in te beelden, maar toen wij op kot zaten, hadden we tv noch internet. Een platenspeler en spotgoedkope 2dehands platen (de CD was er nl. al wel en niemand wilde nog platen) en een radio. Een wereld met geluid, maar zonder beeld.

Wie geen beeld had, had Jan Wauters. Kampioenschappen, Europese matchen, wereldbekers. Dankzij Jan Wauters wist je hoe het stadion kolkte, welke dreigende kleuren de avondlucht kreeg, hoe de supporters dansten en zongen. Natuurlijk overdreef hij, maar wat ben je nu met een droog matchverslag. Vandereijken zet voor naar Grun, die passeert naar Vandenbergh terwijl Scifo zich vastloopt in een solo. Saai.
Maar een hemel van gloeiend koper waaronder een vulkaan uitbarst die de grond doet trillen en in een opzwepend ritme aanvalsgolf na aanvalsgolf in de richting van de doelman stuurt? Daar wilde ik bij zijn.

Heck. Daar was ik bij. In tegenstelling tot de mensen in het station, soms, vermoed ik nu. [klik]