Kapot
Vreemd toch, hoe wij mensen de neiging hebben om méér van dingen te houden die kapot of versleten zijn, dan van perfecte dingen.
Je kan terrastegels kopen die getrommeld zijn om er oud uit te zien. Bakstenen idem. Jeansbroeken die gebleekt en geschuurd zijn.
Je bent ontroerd door de onhandige disproportionaliteit van een pup of een veulen of een lammetje.
Je houdt van al je kinderen evenveel, maar die waar ietske aan is, nemen toch een speciale plaats in je hart.
Ik vraag me af: is dat iets universeels, of is dat van onze cultuur?
posted by Sponzen ridder @ 11/30/2009 03:40:00 p.m.
4 Comments:
Lijkt mij nostalgie in verschillende vormen. Alleen het laatste is iets moeilijker te plaatsen.
Theorietje: 'Empathie = een luxeprobleem':
Omdat het leven in onze cultuur niet hard is (voldoende voedsel, stromend water, ...) voelen wij meer dan andere culturen empathie voor 'het minder perfecte'? Simpelweg omdat we kunnen kiezen?
Zit iets in. Alsof we altijd verlangen naar dat wat we niet hebben.
Mensen of dingen met gebreken/speciale trekken hebben een bepaald soort karakter. Dat hebben wij graag. Het mysterieuze trekt ons daar toe aan. Trouwens schoonheid zit hem niet in perfectie, maar kleine gebreken die elk iets weer eens uniek op zich maken.
Je bent waarschijnlijk toch ook voor je vrouw gesmolten omwille van een eigenschapje/gebrekje,dat ferm vooruit stak boven de anderen, waardoor je heel hard aangetrokken werd?
Tis maar een bedenking.
Bvb, een gaatje tussen de voortanden, een sproetje, putjes in de wangen tijdens het lachen, wipneusje etc...
Een reactie posten
<< Home