Amy

Eén van de voordelen van de dertig gepasseerd te zijn, is wel dat een mens zich geen zorgen meer maakt om zijn imago.

Zo zeg ik zonder enige schroom: ik heb mezelf het plaatje van Amy McDonald laten kopen. Hah.

<macho modus>Ieder wezen dat zijn eigen liedjes schrijft en daartoe een gitaar tussen de borsten heeft hangen</macho modus>, is voor mij namelijk redelijk onweerstaanbaar.
Zo om de tien jaar blijkt er een rage te zijn van vrouwelijke singer-songwriters, en deze keer dacht ik eraan te ontsnappen: van die nep-facebook-productjes, daar trap ik niet graag in.

Maar met dat Schotse accent, een stem die een beetje aan Melanie doet denken, een boekje met song lyrics, die retro foto's en liedjes die kreunen onder de melancholie, daarmee mag je in mijn auto liggen.
(want thuis mag ik dat na democratische stemming niet draaien)

Tekststukjes als

"I wish I knew you, I wish I met you, when time was still on my side",

doen de rest.

En nadien lekker warm bijschuiven in het rekje tussen Melanie, Eleanor McEvoy, Shawn Colvin (doen!), Michelle Shocked (naar de winkel, jullie!), Katie Melua (miskoop), Carly Simon, Mary Black, Tori Amos, Gillian Welch, Bonnie Rait, Nathalie Merchant, Suzanne Vega, Shania Twain (miskoop), Kristin Hersh, Janis Ian, en vermoedelijk nog wel enkele anderen.

Ieder mens zijn afwijking (en we kunnen toch niet eeuwig dat New Wave gedoe blijven spelen).