Space invaders.

Bloggen, dat is iets voor mensen met tijd teveel.

Maar mensen met véél te véél tijd, die maken zoiets:
[http://www.notsonoisy.com/]

Dienstmededeling

Bram Moskowitz beaamt net dat "alles begrijpen is alles vergeven".

En dat is een fundamentele denkfout. Kom er bij mij nooit mee af.

IJdelheid/trots

Daarnet (de oorontstekingen in dit huis dwingen ons met beebies op de buik naar National Geografic te kijken) een stoer dilemma gezien.

Een Indiër loopt houthakkend door het bos en wordt door een giftige adder gebeten in de neus. Dodelijk gif dat zijn spieren in een kwartiertje zal verlammen. Tenzij hij snel met zijn machete zijn neus afsnijdt, en aldus het gif mechanisch van zijn bloedbaan scheidt. Wat hij dan maar doet.

En dan denk ik bij mezelf: zou ikzelf te trots zijn?

Toiletlectuur

Humo lees ik in vertraging, zoals echte mannen, op de pot. Handig, want dan kan je de achterhaalde dingen alvast overslaan.

En het is altijd fijn om dingen bij te leren. Zoals:
... en dat wist ik nog niet.

Zomergasten

Net als met eten, heb ik de dingen graag sober.

Een interessante gast, een interviewer die zichzelf niet als het centrum van het universum ziet en een hele avond praten. Televisie zoals het hoort te zijn.

Wat zou ik soms graag een Nederlander zijn.

[Bettine Vriesekoop, fijne vrouw]

Leterme

[update: de RTBF journalist in kwestie, een erg schalkse en kapoenachtige Christophe Deborsu, is blijkbaar erg geschrokken van de reacties op zijn reportage; voor hem was het geen bewuste 'operatie beschadiging' en dat is wel geloofwaardig]

Sommige lezers zullen nu bezorgd fronsen, maar mijn rechtvaardigheidsgevoel wordt getriggerd wanneer ik de wat goedkope manier zie waarmee de (Waalse?) media Leterme in discrediet proberen te brengen.

Het is nochtans eenvoudig:

• de Belg heeft voor Rooms-blauw gestemd; het was ook niet mijn keuze, maar dat is nu net democratie; Live with it.
  
• een premier hoeft de Brabançonne niet te kennen; of hoeft niet graag te zingen; maar het mag wel
  
• telefoneren tijdens het Te Deum is vooral onbeleefd;
  
• noem anderzijds de laatste beleefde Belgische premier;
• ik zou, in de huidige omstandigheden, Didier Reynders logischer vinden als premier;
  
• Paars-groen is nog altijd een zeer mogelijke regeringscompositie

"De Walen" zijn de laatste tijd actief bezig met iets wat de Vlamingen tussen 1940 en 1970 hebben gedaan: zichzelf beklagen omdat ze zich onrechtmatig overheerst voelen in dit landje. In Vlaanderen heeft dat geleid tot een sterk verlangen naar staatshervorming - het is ironisch dat men net dat in het Zuiden aangrijpt voor het eigen minderwaardigheidscomplex. Helaas heeft dat in Vlaanderen ook geleid tot de opkomst van een populistisch extreem rechtse golf. Dat is iets wat men bij de PS - ik ga er voor de eenvoud van uit dat zij op dit moment denken dat een uitgesproken wij-zij denken in hun voordeel speelt - niet beseft. Ze hopen op korte termijn er stemmen mee te recupereren; "alleen wij kunnen jullie beschermen tegen die stoute Vlamingen". Maar de eerste de beste intelligente extreem rechtse kwiet pikt bij de volgende verkiezingen zonder inspanning 7-8% van de Waalse stemmen in.

Alleen is er ginder nog niemand van dat slag opgestaan.

Ach, misschien overdrijf ik wel een beetje.

Broes

Ik zag net Bruce Willis in een "zinderende" finale iemand onder water wurgen.

Toen bedacht ik dat je onder water sowieso geen lucht kan krijgen. Dan ziet dat er ineens veel minder heldhaftig uit.

Achterstand

Vorige week stond M. op en besloot: ik wil leren fietsen, zonder wieltjes.
Ze is het type dat heel lang wacht met dingen, tot ze ze in haar hoofd kan. Niet in het water springen, voor je kan zwemmen.

Zo gezegd, zo gedaan. Na één keertje oefenen, lukte het om te rijden. En dat moet een mens toch eventjes op video vastleggen, niet?

Hebben we toch weer iets geleerd.

Vallen bijten snijden

Daar is ie weer, de hond.
Telkens als er in het nieuws een kind zwaar gebeten wordt door een hond, dan ontspint zich eenzelfde discussie: is dat niet gevaarlijk? Zo een groot beest.

Sta me toe om er nog eens over te zeuren (in afwachting van wat grondiger opzoekwerk).

Ja, het is gevaarlijk. (of toch: een risico)

Maar.
Ik hoorde vandaag (over) iemand verstandig zeggen: het is een risico, en risico's moet je spreiden. Het heeft geen zin om alle risico's te vermijden, het heeft nog minder zin om kleine gevaren te ontwijken en grote niet.

Statistisch gezien is de kostprijs van een risico simpel te berekenen:
(de kans dat het gebeurt) * (de opgeleverde winst/verlies)
= verwachte winst/verlies

Als je naar de ongevalsstatistieken kijkt [(c)2003, K&G, eerste hit bij Google], dan lees je - voor kinderen van 0-3 - de volgende spreiding van ongelukken:


Om ongelukken te vermijden, moet je dus alle stoelen, tafels buitengooien, ramen dichtnagelen, chemische producten verwijderen, kaarsen en fornuizen weg doen. De hond mag blijven, net zoals de auto?

Maar.
Het ene ongeval is het andere niet. De kans op een ongeval moet vermenigvuldigd worden met de zwaarte, en dan krijg je hele andere statistiekjes. Een kind dat op de hoek van de salontafel zijn voorhoofd tot naaienstoe openhaalt, is niet hetzelfde dan een kind dat sterft na een hondenaanval. Dat zie je in de cijfers voor ongevallen met dodelijke afloop:

Met statistiek moet je altijd goed opletten.
De meeste kinderen sterven dus in het verkeer of door dingen die in hun keel vastzitten (daar ben ikzelf een beetje te nonchalant in).

Het blijft echter gelden: nagel éérst die ramen dicht, gooi de trappen en de salontafel buiten, alvorens de killer-cavia te frituren.

En vooral, wat iedereen weet die een rijbewijs heeft: hout vasthouden. Veel hout.

Must like the girl

Warme avond, terras, draadloos internet.

[geluidjes uit de laptop]

- "Waarnaar ben je aan het kijken?"
- "Naar een filmpje van een bedrijf van blenders dat bij wijze van reclame elke week (?) iets anders probeert te mixen en dan een filmpje op het internet zet."
- "En wat blenden ze vandaag?"
- "Een iPhone."
- "Wat is een iPhone?"

Overbodig te zeggen wie de relativerende kracht in ons huishouden is.

Homohumor

Me like.

Twee kerels in het programma "Adoptiekinderen" vertellen half verontwaardigd over de manier waarop men aan hen vroeg waarom zij kinderen wilden adopteren.

"We proberen nu al enkele jaren zwanger te geraken, en het lukt maar niet.", scheen hij geantwoord te hebben.

Over het feit dat in veel landen homo's enkel gehandicapte kinderen mogen adopteren, zal ik hier maar niet uitweiden.

Dialoog van de dag

Jommeke, alweer. Een beetje ingekort:

Speeltuin. Zandbak. Schuppen. Keer op keer. Papa een beetje beu.

J: "Papaaa, kom eens?"
papa: "Nu niet J., ik ben het efkes beu. Ik ga hier eventjes zitten."

[nog wat heen en weer ge-ja-nee; korte pauze]

J: "Papaaa, er is een probleem, help!"
papa, snelt hulpvaardig toe: "Hier ben ik al! Was is het probleem?"
J: "euh..euh" ... ... "Je kwam niet."

Veel wind vangen

Ik houd van oude dingen.

Daaronder ook, oude parken met hun hoge bomen. Het lijkt wel alsof je in een soort kathedraal rondloopt en als ze ze omhakken, dan duurt het vast wel 50 jaar voor het er weer een beetje uitziet.

Intercom

Ze doen het weer.

Kan er eens iemand aan onze kinderen nog eens komen uitleggen dat een babyfoon een toestel is dat ervoor zorgt dat wij ze kunnen horen slapen, en géén intercom waarmee ze vanuit hun bed drinken kunnen bestellen?

Bedankt.

Moedjy

Als ik dit zie, dan denk ik direct aan ons moeder:
- "Natuurlijk trek ik foto's met een filmpje, want van ullie digitaal gedoe krijg ik toch nooit iets in mijn handen."

Een fotoarchief dat groeit in stapjes van 8Gig, hoe houdt een mens dat beheersbaar?

Wat me er aan herinnert dat deze sympathieke mens en deze fijne kracht de laatste tijd tamelijk vaak kruisverwijzen: zouden ze op iets broeden, samen?

[update: het is trouwens niet zo simpel als het lijkt
]

Geniaal.

Bijles Wiskunde van een professional: filmpje hier zo klikken.

Een tip voor al onze studs.

[deze is ook sort-of-a-lesson]

Rusland

Herinnert u zich nog de koude oorlog? Wat hadden we toen minzaam medelijden met onze oostblokburen. Geld hadden ze, maar het was niks waard. De winkels waren leeg en omdat de Staat centraal besliste hoeveel exemplaren van welk product gemaakt moesten worden, was er geen enkel verband tussen vraag en aanbod. Wie na 3 jaar wachtlijsten een auto kon kopen, had vermoedelijk zijn connecties gebruikt.

Op citytrip in Praag heb ik het mogen meemaken: schitterende stad, de oude gebouwen intakt (gelukkig geen geld om ze af te breken), geen vervuiling door reclame. Er scheen niemand een stap buiten de deur te zetten zonder grote plastic zak. Bij navraag bleek dat te zijn voor het geval dat er ergens iets te koop zou zijn. Als je met drie mensen voor een uitstalraam per ongeluk in een rijtje ging staan (nadien wat minder per ongeluk), dan kwamen prompt mensen mee aanschuiven. Om nadien te zien waarvoor.

De tijd van medelijden is voorbij. Hun geld is nu wel iets waard, maar ze hebben niet meer zoveel. De winkels liggen vol, en het concept nouveau riche is alom.

Vandaag is het oostblok hier. En dan bedoel ik niet onder de vorm van Poolse kuisvrouwen of klusjesmannen. Neen, het oostblok is echt hier.

We willen graag onze veranda vernieuwen. Na twee maanden vragen en smeken aan de bouwsector of het niet te veel last is of er iemand alstublieft eens zou willen kijken of hij eventueel bereid zou zijn om mijn geld aan te nemen, is het resultaat nil.
De man die een maand geleden een offerte ging opmaken blijkt gewoon in vakantie tot na het bouwverlof. Sorry meneer.
De andere meneer die een maand geleden binnen twee weken een offerte ging binnengooien heeft na 3 telefoons en 1 bezoekje nog niks laten horen. Zou hij overleden zijn?
De derde meneer die drie weken geleden volgende week een prijs ging maken is, Marx mag weten waar.

De dakwerker die vier maand geleden drie maand geleden twee maand geleden vorige maand zeker volgend weekend ging langskomen, heeft zelfs geen tijd om bij zijn overwerkte boekhouder langs te gaan om te vragen hoeveel hij nu precies in het zwart kan doen.

Zelfs de architectenman heeft het zo druk dat ik zelf de meeste vraagstukken al aan het oplossen ben.

Als er iemand anders mijn geld wilt, kom maar langs. Gratis en voor niks. Als het je niet derangeert.

Jommeke

Moest ik een stokjesmens zijn, dan zou ik u vragen: indien uw leven een stripverhaal was, hetwelke zou dat dan zijn?


Bij mij: Jommeke.

Dat gaat zo. J. loopt rond de scanderen met een zelfgevonden mop.

J.: "Kaka in den hof! Kaka in den hof!"
(hilariteit alom)
papa: "Dat mag je niet zeggen kerel, dat is niet mooi."
(denkpauze met peinzende blik)
J.: "Kaka in de tuin! Kaka in de tuin!"

Snel bukken voor de tekstbalonnen.

Dialoog van de dag

Dochter M., van 4.5 versus zoon J. van 3.

mama: "wat gaan we zien voor het slapen gaan, Tubbies of Kipper?"
J: "Kipper!"
M: "Dat is niet eerlijk! J. heeft de laatste dagen al mogen kiezen."

[een korte maar luidrichtige ruzie ontspint zich, heen en weer, met argumenten die het concept 'avondritueel' niet echt ondersteunen]

mama: "Allez, 't is waar, M. mag vandaag kiezen. Wat zal het zijn?"
M: "Kipper."

Klaroengeschal.

Droefnis ten huize Sponzen Ridder: na 15 jaar geeft de TV (toen al 2de hands) er de brui aan.

Hoezo droefnis? Is gejuich niet eerder op zijn plaats?! Kapot elektronisch speelgoed! Folders kijken! Nieuw kopen! Blinkende apparaten besnuffelen! Nieuw kopen!

Helaas.

Technologie gaat meestal vooruit in stapjes, soms met sprongen. En in televisieland zitten we in een soort interbellum: het is te vroeg voor een High Definition tv en te laat voor een analoge. De industrie heeft daarom als oplossing een soort tussenformaat bedacht: je kan een tv kopen die "HD ready" is. Meestal heeft die 1366x768 pixels, terwijl de echte "Full HD" twee megapixels heeft (1920x1080). De laatste kost het dubbele van de eerste, maar dat hebben we er hier niet voor over. Te meer daar het nog minstens twee jaar zal duren voor er hier een HD tv signaal binnen zal rollen.

Schitterend hoeveel moeite zo een digitaal apparaat moet doen om een analoog signaal er een beetje acceptabel te doen uitzien.

Maar de oude televisie was zo versleten dat we dan maar een nieuwe gehaald hebben. Ineens weer ondertitels kunnen lezen, ik heb prompt mijn afspraak met de oogarts afgezegd - ondertussen was ik ervan overtuigd dat ik een nieuwe bril nodig heb. Vervolgens twee dagen aan een stuk willekeurige prentjes bekeken, als een konijn naar een lichtbak. Kleur. Scherp. Benieuwd of hij het 15 jaar zal uitzingen.

(note: een Playstation 3 genereert zijn spelletjes in Full HD en dat ziet er erg goed uit; superieur speelgoed, min noch meer)

Cold turkey

Sinds zaterdag zonder computer/internet. Balen.