Vallen bijten snijden

Daar is ie weer, de hond.
Telkens als er in het nieuws een kind zwaar gebeten wordt door een hond, dan ontspint zich eenzelfde discussie: is dat niet gevaarlijk? Zo een groot beest.

Sta me toe om er nog eens over te zeuren (in afwachting van wat grondiger opzoekwerk).

Ja, het is gevaarlijk. (of toch: een risico)

Maar.
Ik hoorde vandaag (over) iemand verstandig zeggen: het is een risico, en risico's moet je spreiden. Het heeft geen zin om alle risico's te vermijden, het heeft nog minder zin om kleine gevaren te ontwijken en grote niet.

Statistisch gezien is de kostprijs van een risico simpel te berekenen:
(de kans dat het gebeurt) * (de opgeleverde winst/verlies)
= verwachte winst/verlies

Als je naar de ongevalsstatistieken kijkt [(c)2003, K&G, eerste hit bij Google], dan lees je - voor kinderen van 0-3 - de volgende spreiding van ongelukken:


Om ongelukken te vermijden, moet je dus alle stoelen, tafels buitengooien, ramen dichtnagelen, chemische producten verwijderen, kaarsen en fornuizen weg doen. De hond mag blijven, net zoals de auto?

Maar.
Het ene ongeval is het andere niet. De kans op een ongeval moet vermenigvuldigd worden met de zwaarte, en dan krijg je hele andere statistiekjes. Een kind dat op de hoek van de salontafel zijn voorhoofd tot naaienstoe openhaalt, is niet hetzelfde dan een kind dat sterft na een hondenaanval. Dat zie je in de cijfers voor ongevallen met dodelijke afloop:

Met statistiek moet je altijd goed opletten.
De meeste kinderen sterven dus in het verkeer of door dingen die in hun keel vastzitten (daar ben ikzelf een beetje te nonchalant in).

Het blijft echter gelden: nagel éérst die ramen dicht, gooi de trappen en de salontafel buiten, alvorens de killer-cavia te frituren.

En vooral, wat iedereen weet die een rijbewijs heeft: hout vasthouden. Veel hout.