Houtland

In de jaren zeventig droegen de meisjes doorzichtige witkatoenen jurkjes en hadden de jongens even goudblond haar als het rijpe koren waarin ze met hun rieten mandjes gefotografeerd werden. De grens tussen pedofilie en kunst was even flou als de foto's van David Hamilton.

Wij stuurden elkaar van die mijmerende kaarten van Houtland [ik vind er op het internet geen spoor van terug]. Als diepe-mensen in spé, waren dat natuurlijk vaak kaarten met een cryptische boodschap eronder. Nietszeggend of diepzinnig, tegenwoordig noemen we dat een Mission Statement, toen vonden we dat gewichtig.

Vandaag oefenen deze kaarten op rommelmarkten een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons uit. Wat kan je immers beter doen dan je vrienden bij hun verjaardag vergasten op een autenthieke Houtland? De holle spreuken zijn helemaal camp, dat spreekt.
Maar aan wie ik deze kaart ooit zal kunnen sturen, dat is mij een compleet raadsel:
"Ook de slak bereikte de Ark van Noach"
Troost voor wie gebuisd is op zijn rij-examen? Voor wie zijn lief kwijt is? Geen job vindt? Geen kinderen kan krijgen? Schoffeer eens een mens met een vriendelijk woord. Ik kan me echt geen gelegenheid inbeelden die de schrijver van dit pareltje voorzag.

De weg naar de hel ligt geplaveid met goede bedoelingen, dat zal zonder twijfel wel eens op een Houtland kaart gestaan hebben.