Schermpje

(c)TUDelft

Voor de generatie na ons is een foto(toestel) iets met een schermpje. De idee dat je door een gat in je fototoestel zou moeten kijken, lijkt al even absurd als de gedachte om foto's op een filmrolletje te bewaren. Zoiets als een cassetterecorder, waarvan ze de foto's op Googles opvolger nog meer verouderd zullen vinden dan ze nu al zijn.

Een foto neem je door het toestel op armlengte te houden, één oog toe te knijpen en zonder nadenken zeven keer op het knopje te drukken.

Vorige week bleek nog eens hoe onnatuurlijk dat eigenlijk is. Onze kids trekken met hun speelgoed"cameraatje" feilloos perfect gecadreerde beelden: het oog tegen het kijkgat als tegen een verlengstuk, de handen stevig rond het toestel (niet voor de speelgoedflits) en de "lens" gericht op het onderwerp. Met een digitaal ding slagen ze er niet in: ze houden het ding met het schermpje naar het doel, duwen het toestel tegen hun onderwerp, houden hun duim daardoor stevig op de lens (als je niet oplet).

Enfin, 16 keer klikken, het moet één keer de eerste keer zijn.