Zalig kerstfeest!

Sommigen onder u vragen zich misschien af waar de Sponzen Ridder de laatste dagen zat.
Wel, ik zit al sinds vorige vrijdag weg van het internet. Nu ben ik voor het eerst weer online.

Meteen moet ik u een zalig kerstfeest en een goed nieuw jaar toewensen, want deze Ridder neemt tot na Nieuwjaar even vrijaf. Enjoy!

Ondertussen misschien eens nadenken over een overstap naar Wordpress enzo...

Onderwijs

Ik neem te weinig foto's. Schrijf en bel te weinig.
Reden: ik werk de laatste weken te veel. 's Avonds ook, te laat.
Het onderwijs is een rare job.

Vandaag had ik nochtans enkele mooie fotokansen. In de bocht van de afrit van de ring rond Brussel naar de E40 zag ik drie auto's voor mij een BMW de berm inrijden, opzij gedrumd door een vrachtwagen. Tegen 120 per uur is dat zelfs voor deze toeschouwer efkes naar adem happen.

De vorige keer zag ik ook al op dezelfde ring een bijna-ongeval. Toen stond een meisje aan het einde van een oprit stilstaand te telefoneren, terwijl een vrachtwagen achter haar dat stil-staan niet had gezien. Er was te veel verkeer voor de vrachtwagen om in te voegen, maar hij gooide zich toch op een paar meter van de botsing tussen de auto's op de ring.

Als ik in twee passages op de ring twee keer een bijna-accident zie, dan wil ik niet weten hoe vaak het daar bijna-prijs is. Leve het openbaar vervoer.

Onderhandelen

We hebben er eentje rondlopen die niet zou misstaan bij de vakbonden van VW Vorst.

Dat gaat ongeveer zo:
Ik ben een speculoosje aan het knabbelen.
- "Papa, krijg ik een speculoosje?"
Op het ogenblik dat ze de "een" uitspreekt ziet ze in mijn ogen dat het antwoord eigenlijk al ja is. Dus herneemt ze zich naadloos:
- "Papa, krijg ik tw.. "
Maar in een onderhandeling moet je altijd méér vragen dan wat je wilt. Als nummer één al binnen is, dan win je niets door enkel voor nummer twee te gaan. En dus besluit ze:
- "Papa, krijg ik ee..tw..DRIE speculoosjes? Drie!"

En dat dus allemaal in een fractie van een seconde. Vier jaar en een kluts. Wat moet er van mij binnen een jaar of twaalf worden?

Citaat van de dag

Zonet gezien: een documentaire over de succesvolle Chinese elektronica onderneming TCL. Op de evidente vraag of ze niet in een kapitalistisch bedrijf werken, antwoordt iedereen in koor: "neen, wij doen aan gespecialiseerd socialisme".

Gespecialiseerd socialisme.

De bedoeling is dat ze aan communisme doen en tegelijk enkel de goeie dingen uit "het Westen" overnemen... dat dat sloganesque onzin is, zullen ze later wel merken.

[de grote baas schenkt op een jaar €6.000.000 uit eigen zak aan het goede doel, 'succesvol' is meer dan een loze term]

[TCL geeft 5% van zijn kapitaal uit aan onderzoek en ontwikkeling, dat is een pak meer dan hier]

[volgens de documentaire teert het Chinese economische succes vooral op de werklust van hun twintigers]

Van het jaar!

Het is officieel, ik ben persoon van het jaar. Jij ook, trouwens.

Het is een vervelende gewoonte van Time om - ongeveer om de 10 jaar - een anonieme verzameling mensen tot persoon van het jaar te verkiezen, in de plaats van een écht bestaand persoon. Het heeft vermoedelijk iets te maken met de American Dream: de gewone man. De kleine man die Groots kan zijn in zijn daden. En ik geef toe, het werkt wel. Af en toe zou ik het ook wel eens willen zijn, zo person van het jaar.

En toch is het een beetje flauw. Want ik las net ergens dat 2007 het jaar wordt waarin de Blog hype over zijn hoogtepunt heen zal zijn. Weldra zijn we allemaal weer gewone mensen met een dagboek en enkel een nieuwsgierige broer/zus als lezer?

Een overzicht van 80 jaar man-of-the-year-zonder-naam [via]:
2006: You

2003 The American Soldier
2002 The Whistleblowers
1993 The Peacemakers
1988 Endangered Earth
1982 The Computer
1975 American Women
1969 The Middle Americans
1966 Twenty-Five and Under
1960 U.S. Scientists
1956 Hungarian Freedom Fighter
1950 American Fighting-Man

Ook leuk:
1936 Mrs. Wallis Warfield Simpson

Het kan natuurlijk een gebrek aan inspiratie zijn, dat kiezen voor anonieme groepen. A la limite, betekent het zelfs dat het hele concept van "van het jaar" niet helemaal werkt.

Want eigenlijk is het een lijstje van Amerikaanse presidenten:
1932 Franklin Delano Roosevelt
1934 Franklin Delano Roosevelt
1941 Franklin Delano Roosevelt
1944 Dwight David Eisenhower
1945 Harry Truman
1948 Harry Truman
1959 Dwight David Eisenhower
1961 John Fitzgerald Kennedy
1964 Lyndon B. Johnson
1967 Lyndon B. Johnson
1971 Richard Milhous Nixon
1972 Nixon and Kissinger
1976 Jimmy Carter
1980 Ronald Reagan
1983 Ronald Regan & Yuri Andropov
1990 The Two George Bushes
1992 Bill Clinton
1998 Bill Clinton and Kenneth Starr
2000 George W. Bush
2004 George W. Bush

Of zou het lijstje eerder een lijstje zijn van dictators-of-alleszins-bestuurders-van-landen-die-we-niet-vertrouwen-van-het-jaar?
1935 Haile Selassie
1937 Generalissimo & Mme Chiang Kai-Shek
1938 Adolf Hitler
1939 Joseph Stalin
1942 Joseph Stalin
1957 Nikita Krushchev
1974 King Faisal
1977 Anwar Sadat
1978 Teng Hsiao-P'ing
1979 Ayatullah Khomeini
1981 Lech Walesa
1983 Ronald Regan & Yuri Andropov
1985 Deng Xiaoping
1987 Mikhail Sergeyevich Gorbachev
1989 Mikhail Sergeyevich Gorbachev

... en dan is het lijstje mensen van het jaar ongeveer afgerond?

Nieuws

Een echt jeugd-idool was het niet, maar mijn ouders hadden een zeer geestige plaat van Robert Long. Met gigantische krullenbol én een eerste kennismaking met soms fijne, soms platte ironie. Te vroeg, te jong, te jammer.

Leuk nieuws is dan weer dat het meisje met de vriendelijke blik een beebie krijgt. Tennissen wil ze niet meer doen. Cadeautjes kopen, hoeft niet. (Lindsay Davenport)

De vader van Raymond van Everybody loves Raymond is er ook al niet meer... (Peter Boyle). Vreemde dag.

Sex met blote mannen

Via Oogsnoep zag ik wie de Clickx-blog-van-het-jaar is geworden. Was ik wel efkes verbaasd, want dit is gewoon de ghost-writer achter de Sponzen Ridder!!! (zelf heb ik al lang geen tijd meer om zo vaak te posten) De échte Sponzen Ridder is nl. blond en heeft lange benen en ruikt naar Vanille. Filip (op de foto) doet het typwerk - mijn valse nagels, weet u wel.

Dus als je deze man nog eens beschuldigt van het zich voordoen als twee meisjes die graag over sex schrijven op een manier waarop mannen dat graag lezen, het is niet waar. Het is helemaal toeval. Hij draagt 's nachts tussen de lakens geen satijn doch spons...

Maar het is interessant nog eens vast te stellen dat:
* webloggers het een en het ander kunnen relativeren
* er verschillende blog-gemeenschappen zijn die van elkaar niet altijd zoveel afweten. Zelf had ik die bedenking op een blauwe maandag al eens gemaakt toen ik de blog van Alcyon ontdekte en merkte dat ik uit zijn lijst van zeer actieve lezers... bijna geen enkele blog kende.

Weblogs zijn zoals het internet: een mens hangt altijd in hetzelfde beperkte stuk rond, zonder weet te hebben van al die onontgonnen gebieden daarbuiten.

Tsjoe

Dit wil je niet weten.

Onze kinderen zijn snipverkouden en in de buik zit het ook niet goed.
Alleszins, ze hoesten zichzelf binnenstebuiten. Daarbij kennen ze het concept "hand voor de mond als je niest nog niet".

Gevolg met lichte overdrijving: hoe flink ik ook lepelde, ik kreeg mijn kommetje soep niet leeg vanavond.

Ik had je gewaarschuwd!

Kaka

Soms voelt een mens zich als een Eskimokaka.
Design dus, leuk of functioneel?

Kerk

Over te slaan door wie niet van politiek houdt.

De kogel is door de kerk. De NVA kiest toch maar liever voor een kartel dan voor JM De Decker.

Dat is verstandig, want vermoedelijk was het aantal kiezers dat zou afhaken van de NVA omwille van De Decker even groot als het aantal kiezers dat ze ermee zouden winnen. Door in kartel met CD&V te gaan, heeft de NVA namelijk een aantal Vlaamsgezinden geleerd om het ondenkbare te doen: een rood bolletje kleuren op een CVP lijst. Eénmaal de drempel over, zouden deze mensen wel eens kunnen binnen blijven - net zoals een aantal mandatarissen.

Voor rechts Vlaanderen is het wel een gemiste kans. Stel dat de NVA ervoor gekozen had om een echte partij te worden, rechts van de VLD. Dan zouden zij moeiteloos die kiezers bij het Blok losweken die (wel erg goedgelovig) voor het "Vlaams" belang stemmen. Tegelijk zouden ze de VLD dwingen om naar beide kanten van het politieke spectrum te kijken. Vandaag verwaarloost die partij haar rechterkant omdat ze er de kiezers opdelen in twee groepen: diegenen die ze al verloren hebben en diegenen die uit afschuw van de Tjeven niet anders durven dan VLD stemmen, wat er ook gebeurt.

Moeten wij wakker liggen van wat er zich rechts van de VLD afspeelt? Toch wel, dunkt mij. Want vandaag richt iedereen zijn pijlen op het kleine stukje kiezer dat nog bereid lijkt te verschuiven: de centrum-linkse kiezer. Dat zijn de hoger opgeleide, relatief jonge, goed verdienende, gezonde en daardoor soms wat wereldvreemde medeburgers. En het is niet goed als één groep van de samenleving te veel aandacht krijgt.

Bovendien maakt het dat er vandaag geen verschil lijkt te bestaan tussen de partijen, naar buiten uit lijken ze veel te veel op elkaar. Het wordt stilaan tijd voor terug wat meer uitgesproken meningen.

- "En jij Riddertje, aan welke kant van het harnas draag jij je zwaard?"
Wie dat wilt weten, steekt best zijn hand op deze plaats in de lucht en zegt tegen de ober: "Een grote en een portie bitterballen.". De rest komt dan wel vanzelf.

Kaarsjes

Fijne dialogen, daar leven we voor. Bij het instoppen babbel ik altijd met de kids even over de dag. Natuurlijk hoopte ik op 6 december toch op iets van return-on-investment omdat de Sint zo goed zijn best had gedaan.

SR (hint-hint): "En kereltje, wat vond je leuk vandaag?"
J: "Dat het rode kaarsje met de engeltjes zo mooi was!"
SR (ontgoocheld): "Hoezo, en Sinterklaas dan?"
J: "Die vindt dat kaarsje ook zooo mooi!"

Mjam

Het schijnt een bekend filmpje te zijn, maar ik zag het voor het eerst.

Op 12/11/1970 - dit Riddertje bestond nog maar net - spoelde een dode walvis aan de kust van Oregon aan. Het dier begint vrolijk te rotten en de overheid weet niet wat te doen. Niemand wilt het in stukken snijden, niemand kan het verbranden. Elke dag wordt de stank ondraaglijker.

Wat doet de gemiddelde Amerikaan in onze fantasie dan? Inderdaad: schuif er een portie buskruit onder en blaas het hele zootje weg.

Dat er een soort "behoud van rottend vlees"-wet moet bestaan, vergeten ze maar eventjes. Tot een regen van blubber neerkomt... de vergelijking met de oorlog in Irak is niet eens zo slecht gekozen.

Hier de video, uiteraard heeft de walvis een eigen homepage.

Bloggen

Wanneer wordt een weblog goed of suksesvol? Dankzij de lijstjestijd - weblogs van het jaar allerhande - kan je daar een idee van vormen. Hierbij enkele essentiële onderdelen (die door de Sponzen Ridder consequent genegeerd wordt). De voorbeeld-blogs moet u er zelf bij bedenken.

(1) Je ne sais quoi: de eerste regel is een open deur. Weblogs gaan - net als mensen - over communicatie en een beetje voyeurisme. En sommige interne keukens triggeren nu eenmaal onze nieuwsgierigheid meer dan andere. Sommige mensen hebben van nature een pen die lekker leest, anderen niet.

(2) Tijd: een blog moet regelmatig geupdate worden. Wie een grote schare aan lezers wil entertainen, kan best dagelijks posten. Bij erg veel blogs is mijn eerste reactie "die mens heeft teveel tijd". Het is vermoedelijk daarom dat weblogs bij uitstek populair zijn bij studenten en (brug)gepensioneerden. Enfin, het houdt de mensen van de straat.

(3) Meerdere schrijvers: nogal wat goeie weblogs zijn gemeenschappelijke initiatieven. Dat heeft te maken met het vorige punt, maar ook met het feit dat ze daardoor afwisselender zijn. Met meerdere schrijvers start een weblog ook met een ruimere kennissenkring en die vormt meestal de vaste kern van lezers.

(4) Een onderwerp: een goeie blog hoeft zich niet te beperken tot één onderwerp. Verandering van spijs doet eten. Maar een mens leest graag weblogs over dingen die hem interesseren. Dat kan de life-log van een kennis zijn, surfen op het Net (en links verzamelen), bloot vel, fotografie, auto's, stripjes, ... Als het waar is dat vooral jongeren en gepensionneerden bloggen, dan zijn het hun favoriete interesses die weerklank krijgen. Zo vind ik persoonlijk te weinig goeie blogs over politiek (behalve de dagboeken van individuele politici), vermoedelijk om die reden.

(5) Lezers: de comments van sommige weblogs zijn ontmoetingsplaatsen en fora waarop mensen over vanalles babbelen. De posts bieden een soort voorzet waarop iedereen vrolijk begint te commenten. Andere doen dat dan weer helemaal niet. Om tot zulke weblog te komen, heb je een bepaalde kritische massa aan participerende lezers nodig. Bloggers met een groot sociaal (virtueel) netwerk hebben hier een voetje voor, net als groepsblogs.

Kortom, wie van zijn volgende project een groot sukses wilt maken, kan best zijn werk opzeggen, vrienden zoeken, een fijne hobby opstarten en enkele medeschrijvers met complementaire interesses aanspreken. Doen!

Bwards

Weet je wat ik leuk vind aan die Bward award? Je kan eerst kijken welke leuke blogs er nog niet in staan en die dan submitten. De volgende keer zie je die dan opduiken.

Het is een fijne manier om even anoniem een pluimpje door te geven. Zo vormt die lijst langzaam een beeld van (een stuk van) bloggend Belgie/Vlaanderen. Je stemt dan natuurlijk niet op een van de bekendere A-list-gasten, maar dat zullen de anderen dan wel doen.

Helemaal Martin Gaus.

Sinterklaas

- "Mama, ik ben precies een beetje ziek"
- (ongerust) "Oeioei, heb je ergens pijn? Waar doet het pijn?"
- "Ja, in mijn buik doet het pijn"
- "En wat voor pijn is het? Steken of duwen of krampen?"
- "Het voelt een beetje zoals wanneer je zenuwachtig bent."

Aha.

Huiswerk

Huiswerk!

Probeer zo goed als mogelijk het ene sinterklaasliedje te zingen met de tekst van een ander (Dag Sinterklaasje op de tonen van Zie ginds komt de stoomboot enzo). Lastig, maar "leuk".

Het is de geluidsversie van de klassieke opdracht waarbij je de kleur van onderstaande woorden (dus niet de tekst) moet proberen voor te lezen:

ORANJE ROOD GROEN GEEL ZWART BLAUW PAARS

maar met de liedjes is het leuker.

Houtland

In de jaren zeventig droegen de meisjes doorzichtige witkatoenen jurkjes en hadden de jongens even goudblond haar als het rijpe koren waarin ze met hun rieten mandjes gefotografeerd werden. De grens tussen pedofilie en kunst was even flou als de foto's van David Hamilton.

Wij stuurden elkaar van die mijmerende kaarten van Houtland [ik vind er op het internet geen spoor van terug]. Als diepe-mensen in spé, waren dat natuurlijk vaak kaarten met een cryptische boodschap eronder. Nietszeggend of diepzinnig, tegenwoordig noemen we dat een Mission Statement, toen vonden we dat gewichtig.

Vandaag oefenen deze kaarten op rommelmarkten een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons uit. Wat kan je immers beter doen dan je vrienden bij hun verjaardag vergasten op een autenthieke Houtland? De holle spreuken zijn helemaal camp, dat spreekt.
Maar aan wie ik deze kaart ooit zal kunnen sturen, dat is mij een compleet raadsel:
"Ook de slak bereikte de Ark van Noach"
Troost voor wie gebuisd is op zijn rij-examen? Voor wie zijn lief kwijt is? Geen job vindt? Geen kinderen kan krijgen? Schoffeer eens een mens met een vriendelijk woord. Ik kan me echt geen gelegenheid inbeelden die de schrijver van dit pareltje voorzag.

De weg naar de hel ligt geplaveid met goede bedoelingen, dat zal zonder twijfel wel eens op een Houtland kaart gestaan hebben.

Technologie

De middeleeuwer in mij bedenkt het wel eens vaker: we zijn erg afhankelijke van "moderne" technologie. Hoé afhankelijk, dat merk je pas op die momenten die technologische onmisbaarheden tegen de grond kwakken.

Gisterennacht kwam ik plonzend tot de volgende top-3.

(1) stromend water: een aantal maanden geleden zaten ze bij mijn broer enkele dagen zonder water. Sindsdien weet hij te vertellen dat dat het allerergste is. Drinken kan je nog uit flessen, maar koken, wassen en plassen is een heel stuk moeilijker. Naar het toilet gaan? Wacht maar tot morgen, op school. We zien het niet als technologie, maar blijkt een sterk staaltje te zijn. Een kraantje, draaien en drinken - overal.

(2) digitaal geld: bij het verkopen van onze auto moest ik wachten op geld van een andere bank, zodat ik bij het afhalen van de bankcheque redelijk diep in het rood ging. Diep genoeg om al mijn bankkaartenmijn bankcontactkaart onbruikbaar te maken. Uiteraard hebben wij nooit cash geld in huis en dan sta je daar met een lege maag. Geld lenen bij de buren? Krediet vragen bij de bakker? Het is eens iets anders. Dat we tijdens hetzelfde weekend geen auto hadden, gooide ons helemaal terug in de oertijd. Maar zonder auto kan je makkelijker leven dan zonder chipknip.

(3) remote control: gisterenavond gebeurde een kleine ramp. De afstandsbediening van de televisie viel in 48 stukken (44 knopjes, 3 stukken plastiek en een printplaatje). Als ik mijn emotie zou volgen, dan zou ik deze vandaag op nummer één zetten. Want zonder water kan je nog stinken, zonder geld kan je nog TV kijken, maar zonder afstandsbediening? Dan moet je op voorhand in een boekje kijken wat er te zien is (niks)! Dan moet je altijd rechtstaan om het luider/stiller te zetten. Dan moet je uit de zetel rollen om de posten te veranderen. Anders moet je naar reclame kijken. Dan moet je naar de klok kijken en denken "aha, nu gaat het beginnen". Het valt me minder moeilijk om te geloven dat er ooit een tijdperk was waarop er maar één zender op de buis was, dan dat er een tijd was waarop mensen het zonder zapper moesten stellen.

Koning

Klantentevredenheid, dat is belangrijk. En dus krijg je bij de KBC ook steeds een printvriendelijke versie van het slechte .ASP nieuws!