Dutr*x

Het is vandaag/morgen niet alleen de sterfdag van Elvis, er is ook iets 10 jaar geleden met Marc Dutr*x.

Een tijdje geleden zat ik op de trein te praten met een oude vrouw over die zaak. Ze vond dat - in zeker opzicht - een van de ergste dingen die Dutr*x gedaan heeft, is dat hij in ons hoofd is gekropen. De gruwel zelf zouden wij buitenstaanders wel min of meer vergeten, een mens is zo geprogrammeerd. Maar we dragen iets mee dat we nooit meer kwijt geraken. Angst. Het besef van de mogelijkheid. Onzekerheid en twijfel.

Het is niet alleen dat we zelf zoiets kunnen meemaken, maar ook in een aantal andere situaties zijn we onze onschuld kwijt.

Een voorbeeld: tijdens de hittegolf zaten we in een speeltuin in het Rivierenhof. Op een goed moment in de zandbak begon een meisje dat met onze kids aan het spelen was, te strippen - hand in het kruis: plasjestijd! Mama noch papa waren te bekennen. In een ander tijdperk zou ik haar snel even meegenomen hebben, achter de struiken. Maar sinds een jaar of tien twijfel ik in zulke situaties: kan het wel, mag het wel, zo met een onbekend kind? Zou ik ze niet beter in de zandbak of in haar kleren laten plassen?

Natuurlijk hebben jonge ouders vandaag evenveel gezond verstand als vroeger, maar het feit dat het éérste wat in mijn hoofd springt, twijfel is... dat is iets wat ikzelf hem nooit vergeven zal.

Klinkt melig, nu ik het herlees, maar het is niet anders.