Lafaard

Ik weet nog toen er de eerste keer iemand écht gedood werd op de televisie.  Een man met een hand-gun, een nekschot.  Dat maakte zelfs nog meer los dan de eerste keer bloot op de buis, vermoed ik.  Want eigenlijk weet ik het (net) niet van zelf mee te maken - ik werd pas vijf rond de dag dat de Amerikanen met helicopters van het dak van hun ambassade in Saigon vluchtten.

Mijn ouders waren er toen wel, bewust.

(dit is een ander, maar vergelijkbaar beroemd beeld; met een bijzonder haakje aan het verhaal trouwens)

Vandaag ben ik zelf ouder, en zie je gewoon live mensen die neergeschoten worden op het nieuws.  En wie het daar niet ziet, die kan zich er op het internet niet voor verstoppen.

Ouder ben ik ook, en ik weet niet welke van de twee het is: kleine apen die hier rondlopen en waardoor je helemaal de kluts kwijt raakt als ze zich verbranden, of een vinger verliezen.  Of zou het letterlijk dat ouder worden zijn, dat je weerlozer maakt.

In ieder geval: ik kan er niet naar kijken.  Echt niet. Beelden uit Syrië niet, beelden uit Oekraïne niet (gelukkig is er nog tekst).

Ik zet het af, omdat ik het niet wil weten. En als het af staat, dan is het niet.

Struisvogel.