Fiets

Vandaag werd voor het eerst in mijn leven mijn fiets gestolen.

Ik had hem even tegen het muurtje gezet om dochterlief naar de rope-skipping te brengen en op die twee minuten was hij verdwenen.  Vreemd.

Het touwtjespringvriendinnetje waarop we aan het wachten waren, had een rare meneer gezien met een fiets.  Bleek het (zoon van) de buurvrouw van 10 huizen verder te zijn.

Geen honderd meter verder stonden mijn wielen tegen het muurtje.

No kidding.

Ter zijner verdediging: hij speelt niet met een complete deck, zoals ze dat nu zeggen.  De dorpsgek, zeiden we vroeger, en daarvan woont er dus een moeder in onze straat. Hij gaat vaak bij haar op bezoek, en dan zit hij op de bovenste verdieping in het venster te roken, muziek en dreadlocks in de aanslag.  Ik had altijd gedacht dat hij wat vreemd, maar onschuldig was.

Toen ik hem op de terugweg - hij stond nog aan de deur te wachten - erover aansprak was zijn uitleg even simpel als verbaasd: "Jamaar, uw fiets stond niet op slot. En als een fiets niet op slot staat, dan neem ik die altijd mee. Dat mag. Dat is namelijk de code in Leuven."

Tja.

Al ging mijn str°ntverklikker stevig af. Er zat een flurkenblik in zijn ogen, de blik van iemand die al vaker hetzelfde excuus had gebruikt om met streken weg te komen: 'Ik ben een sukkelaar, ik weet niet beter. Laat mij maar doen.'.

Beter een goede buur dan een verre vriend.