Sponzen Ridder

dit is steeds meer een blog, dan wel een homepage

dinsdag, december 18, 2012

Lifter

Ik heb nog eens een lifter meegenomen. Dat was lang geleden, de mensen durven het niet meer.

De vorige was al een hele tijd geleden, toen had ik een oud vrouwtje meegenomen.  Ik had eerst voor het rond punt van Kampenhout Sas een liftende, hardrockachtige nozem laten staan en voelde mij daar wat slecht bij. Toen achter het rond punt een dametje stond te liften, kon dat mijn schuldgevoel wat verlichten.

Bleek dat het vrouwtje op weg naar Leuven station was, om daar met haar zelf geschilderd karton de ketterse studenten te gaan bekeren. En ze begon alvast met mij, in de auto.
Karma. Nooit heb ik meer verlangd naar het ruige gezelschap van een langharige punker.

Nu was het een meisje dat in het midden van de weg stond, aan de afrit van de E19, met een grote schildersmap onder de arm.

Ik remde af om haar te laten oversteken, maar ze gebaarde dat ze net uit die vrachtwagen daar was gestapt en op zoek was naar een lift. Waarheen? Naar the curve in Moizen, in het Engels.

Zoals dat dan gaat met lifters, wilde ik haar eerst afzetten aan den Trianon, waar ik naar rechts moet, maar reed dan toch maar snel enkele kilometers de omweg langs links.

Ze zat op de achterbank en toen zag ik het eigenlijk pas: haar trainingspak was nat en vuil. Ze had een soort snot-bloed-neus die ze met de binnenkant van haar pols wegveegde. In de plaats van een klassiek liftersgesprek te voeren, zat ze de hele tijd in zichzelf te prevelen.  "Kom je van Brussel?", vroeg ik. "No, Kortenberg." Wie van de streek is, denkt dan meteen hetzelfde. Ze straalde een erg gespannen energie uit, een beetje vulkanesk. En ik was moe.

Toen ik haar aan de spoorwegbrug van Muizen achterliet, was ik dan een tikkeltje opgelucht, tot mijn schaamte nu.  Ik ben vergeten te vragen hoe ze heette, en om haar schilderijen te mogen zien. Vergeten te checken of ze eigenlijk wel een echte plaats had om naartoe te gaan.

Het is niet gemakkelijk om het juiste te doen, omdat we nooit goed weten wat dat precies inhoudt.  En een mens moet zichzelf ook niet overschatten.


4 Comments:

At 12:24 a.m., Anonymous Maartje said...

Het mooiste neveneffect van het leven vind ik als mensen in een doodgewone situatie in vraag stellen of ze wel goed bezig zijn.

Zolang we ons er nog zorgen over maken zien we elkaar nog staan.

Dit is het mooiste bericht dat ik in tijden heb gelezen.

 
At 2:06 p.m., Blogger Sponzen ridder said...

Ik probeer altijd een standpunt in te nemen als: wanneer ik zelf eens een probleem heb zit, zou ik dan mezelf helpen?

 
At 10:32 p.m., Anonymous Anoniem said...

Ik heb dat altijd al eens willen doen, een lifter meenemen. Maar hier in de West-Vlaanders is dat zelden nodig, lijkt me.
Ik heb ook schrik, geef ik toe.
Deze zomer stonden er twee jonge dames, 18 à 22 jaar schatte ik, samen te liften. Die heb ik meegenomen. Het bleek voor een spel. Of ze gewonnen hebben, weet ik niet, maar 't was wel heel plezant, ook voor mij :-)

 
At 8:25 p.m., Blogger Sponzen ridder said...

Het is streekgebonden.

We hebben ooit eens in Nederland proberen te liften, geen aanrader.

 

Een reactie posten

<< Home