Universitas

Een auto vol 10 jarige meisjes:
-"Mijn papa werkt in de bank."
-"Welke?"
[...]
-"Mijn papa is brandweerman!"
-"Waar?"
[...]
-"Mijn papa is professor in Lille."
-"Oei, dat is in Frankrijk, dan is die niet veel thuis, denk ik?"
-"Oh jawel, hij moet twee dagen ginder zijn en de rest werkt hij thuis."

Bedenking: door die mens zijn verplaatsing te ontzien, kan hij vermoedelijk een veel grotere onderzoeksoutput creëren die zijn Rijselse universiteit hoger in de internationale rankings brengt en zijn eigen carrière vorm geeft.

Maar hoe, in godsOosterlincksnaam, kan je een opleiding inrichten die betrokkenheid ademt, die studenten persoonlijk begeleidt, die coherent is qua visie en filosofie, die organisch evolueert als uw proffen niet met hun kloefen in uw klei staan, het water uit uw kranen drinken en de fritten uit uw Alma eten?

Niet. Maar misschien is dat niet nodig. Misschien wordt het onderwijs wel een zuivere economische transactie tussen aanbieder en klant. Misschien kan alle onderwijs ook van de studenten kant omgezet worden in afstandsonderwijs (succesvolle voorbeelden zijn legio).  En misschien verhoogt dat zelfs de kwaliteit van het onderwijs. Misschien.

Misschien schieten we er onze eigen voeten mee aan flarden.

Onze kinderen zullen het u laten weten.