Verspilde energie

Gisteren stond deze man weer eens in de aula, net voor mijn les.

Voor wie hem niet kent: hij ziet zichzelf als een soort profeet en gaat universiteiten en hogescholen rond met de boodschap dat ruimtevaart niet kan bestaan, dat de pil vrouwen vergiftigd en sinds kort... dat (ons) wiskunde onderwijs studenten dom en tam maakt.

Op zich een vrolijke aangelegenheid, waarbij hij nooit lastig doet en meteen vertrekt als ik het hem vriendelijk vraag.  Eigenlijk is hij gewoon op zoek naar aandacht, vermoed ik.

Als student zou ik hem vierkant uitgelachen hebben.

Maar als ouwe mens bekruipt mijn telkens als ik hem zie (het is niet de eerste keer dat hij het lapt), een gevoel van verspilling: beeld je in dat hij al die energie die hij verspilt aan dit onnozel gedoe, zou spenderen aan zinvolle doelen. Dat zou toch fantastisch zijn.

Ik hoop dat mijn student nooit iemand zullen uitlachen die als een wereldvreemd profeet zich helemaal smijt voor een goeie zaak. En in die zin is het jammer dat hij vandaag misschien de goodwill van die jonge mensen ten aanzien van zonderlinge figuren, verspilt aan zijn (eigen zucht naar aandacht)(frustraties)(ego)...