Politiek

Vandaag stond de Leider (maar het had even goed elk ander politicus kunnen zijn. Nu ja, misschien niet elk ander, maar toch) in de krant. Een verwijzing op de cover en een dubbele pagina met opvallende foto's.

Het interview gaat van start:

Hij wil er eigenlijk geen interviews over geven. ‘Het gaat om een persoonlijke kwestie, met medische implicaties. Dan past het niet om publieke verklaringen af te leggen.’

Twee blaren vol. De mensen in de trein keken vragend waarom ik zo smakelijk moest lachen.

Daarnaast een foto van de spread in Dag Allemaal met reclame voor de Exclusieve Voorpublicatie van het boek, en een kortingsbon.

’Ik ben een BV-politicus. [...] Zo haalde ik de cover van Dag Allemaal en Story zonder dat men mij had gesproken. Als BV’er kan ik me trouwens niet verzetten tegen het feit dat populaire bladen zich focussen op bepaalde facetten van mijn persoonlijkheid. Dat ik dat zelf irrelevant vind, doet er niet toe.’ 

 Vandaar de kortingsbon, vermoedelijk.

Dat we onze politici schijnen te verplichten om publiekelijk radslagen te maken, dansjes te doen, openbaar eten te bereiden... ik weet het toch zo niet.  Vroeger waren ze onbereikbaar en werd er vanuit het halfduister geregeerd, zelfs journalisten mochten hun vragen niet kiezen. Er was weinig publieke verantwoording. Vandaag zijn ze uit die schemering gestapt, maar in de verantwoording is stiekem vervangen door celebrity gedrag.

Anderzijds wil ik ook wel het gevoel hebben om de mens een beetje te kennen, waarvoor ik stem.

En net op dat dubbel gevoel speelt die dubbelzinnige communicatie in: "ik ben het met je eens, ik sta ook met tegenzin in de krant; ik schreef het boek over afslanken zodat men mij er niet meer zou over aanspreken; ik wil niet gefotografeerd worden terwijl ik frieten bestel, maar jullie willen dat;...".  Slimmig. Onzin, maar slimmige onzin.