Trotse vaders

Dochter M.(9) is dol op het maken van foto's. Ze maakt natuurlijk nog de fouten die iedereen maakt, mensen zonder voeten enzo, en ze wist haar foto's sneller dan ik ze kan kopiëren, maar dat kan de pret niet drukken.

Vorig weekend waren de twee jongste apen op van die loopauto's aan het krossen rond de livingtafel. Niet echt stil of rustgevend.  Vader en moeder worden daar helemaal gek van, vooral als ze na het crashen afgrijselijk huilen. Om twee minuten later opnieuw de achtervolging in te zetten.

Op het moment dat het helemaal uit de hand dreigt te lopen, verheft Vader zijn stem; kort maar zéér krachtig.  Waarop de twee kleine jongens beteuterd helemaal stilvallen, en samen dikke tranen plengen. Van het verschieten, meer dan van het luisteren, vrees ik. Maar soit. Iet of wat Ridder laat zich niet zo snel vermurwen en gaat de krant lezen.

Een half uurtje komt dochterlief langs: "Paps, jammer dat ik mijn fototoestel niet bij had."
SR: -"Waarom?"
M.: -"Wel, ze zaten daar zo schattig te huilen. Dat was een hele mooie foto geweest."


Ik natuurlijk instant-trots. Mijn dochter ontwikkelt het Oog! Ze ziet de schoonheid van andermans miserie!