Vertigo

Als je zoals ik een ongerept jeugdig uiterlijk begint te combineren met diepgaande maturiteit, dan heeft dat niet enkel nadelen.

Zo ontdek ik langzaamaan onstuitbare symptomen van iets wat op wijsheid lijkt; u weet wel, dingen die ik graag had geweten toen ik 20 was, maar toen niet wilde horen. Maar, nu ik er eindelijk mee kan te koop lopen, geen twintiger die er oren naar heeft.

Behalve dan bv. bij aankoop van een beter fototoestel waarbij ik op aanvraag voorreken dat wij in de sponzen burcht maar liefst 1000 euro per jaar uitgeven aan zondagse koeken en pistolés.

Al is aankoop-advies natuurlijk vals advies. Dat is meer de kunst van te leren aanvoelen wat de mensen écht willen horen, want wat ze echt willen kopen zien ze niet altijd zelf zo helder.

Een nadeel is dan weer: sleet. Bescheiden sleet, maar het is net als de eerste kras op je nieuwe auto: het gaat niet om de diepte van de kras, en dat dat nog geen bluts is. Het gaat om de kras.

Daarom heb ik mezelf plechtig voorgenomen om enkel die kwaaltjes te tolereren die enige romantiek of poëzie in zich dragen. Er moet minstens een filmklassieker, een opera of een wereldhit naar genoemd worden, een boek of schilderij. Of er moet een goeie schrijver, schilder of ietsanderser jeuk van hebben gekregen.

(met uitzondering van de aambeien van Vaclav Havel,
die mogen zo in zijn gevangeniscel blijven)

Al de rest wijzen we onherroepelijk de deur.