Lotto

De Sponzen Ridder doceert.

Bij de Lotto kan je de statistiekjes downloaden van de nummers die het meest/minst werden getrokken.  Vriend M. meldt tongue-in-cheek gewijze dat hij uiteraard de nummers gaat nemen die het minste getrokken werden, want die worden de volgende keer zéker uit de ton gehaald.  Al zou je ook kunnen redeneren dat je net de nummers moet nemen die het meeste getrokken werden, omdat daar misschien een mechanische reden voor is.

Beide strategieën zijn natuurlijk verkeerd: als je een redenering volgt die met grote kans door anderen ook gevolgd wordt, dan zal er meer kans zijn dat je je winst zal moeten delen. Wat een groter verlies is dan de winst die je maakt door de (verondersteld) betere statistiek. 

De beste lotto strategie is dus: geen strategie volgen.

Hé wacht eens even. Was de Lotto dan niet een belasting op domheid?

Eventjes heb ik dat ook gedacht, maar dat is te kort door de bocht. Mensen spelen niet met de Lotto om geld te winnen - we weten dat we gemiddeld verliezen. Mensen spelen met de Lotto omwille van het wat-als-gevoel. Wat als ik win. Dan zal ik. Het klopt dat ik, als ik oneindig veel levens zou hebben waarin ik oneindig veel zou spelen, zeker verlies. Maar in dit éne leven schat ik een Lotto winst in als het krijgen van "een nieuw leven". Iets wat een speler hoger inschat dan het bedrag dat voor dat nieuwe leven moet dienen (2 miljoen euro is veel, maar ook weer niet zoveel).

En dus volgt dit riddertje de volgende strategie: één keer per jaar koop ik een lotto biljetje, en geniet van het wat-als gevoel. Maar ik kijk niet naar de trekking, want dan kom ik veel te snel te weten dat ik niet gewonnen heb. Neen, ik laat het biljetje gewoon in mijn portefeuille zitten. Zo blijft het wat-als-gevoel het langste hangen. En dat is uiteindelijk waar ik voor betaal.

Als dat geen strategie is. Hah.