Collaboratie

Collaboratie, dat ligt 65 jaar na datum nog altijd gevoelig bij de Vlaamse beweging.
Want hoe kan je iets verwerken dat verkeerd is, maar waarop de tegenstanders na de oorlog éven verkeerd reageerden, en waarvan je net teveel Vlaamsnationalisten kent die het eigenlijk achteraf bekeken misschien niet helemaal verkeerd vonden.
Enfin, u kent de nuances van de geschiedenis.

Vandaag schrijft Bart De Wever daar in zijn De Standaard column een stukje van zich af.

Over Hergé: "Deze strip verscheen voor het eerst tijdens de Tweede Oorlog in de collaborerende krant Le Soir. "
Had u het niet goed gelezen? Dan herhaalt hij het nog even: "[...]nadat hij eerder als jonge reporter had gewerkt voor Le Vingtième Siècle, een rechtse katholieke krant onder leiding van pater Norbert Wallez, die openlijk sympathie betuigde voor het fascisme. Hergé zei later dat hij alles aan Wallez te danken had. [...] Voor Le Soir was Hergé een godsgeschenk, de verhalen van Kuifje waren immers de voornaamste reden om de collaborerende krant te kopen."
'Collaborerende krant' Le Soir deed de laatste tijd nogal wat moeite om het gedachtengoed "België" te onderbouwen.

Om langzaam tot zijn punt te komen: "Over heel deze geschiedenis, die toch geen detail was in het leven en werk van Hergé, zal u echter helemaal niets te weten komen in het Hergé-museum in Louvain-la-Neuve. [...] Het negeren van dit belangrijk aspect in het leven van de briljante kunstenaar, is typerend voor de Waalse mythe dat de collaboratie een overwegend Vlaams gegeven was terwijl Franstalig België dapper verzet bood."
Klassieke retorische truc: juiste premisse, scheve conclusie. Natuurlijk waren er ook collaborerende Walen, maar de verhouding was om de gekende redenen naar verluidt 10000 versus 100000.

Met: "Het historisch onderzoek naar de Franstalige collaboratie blijft tot vandaag dan ook bijzonder summier. Het contrast met Vlaanderen kan niet groter zijn. [...] Exhaustief historisch onderzoek, met een niet altijd even vriendelijke Maurice De Wilde als pionier, deed de Vlaamse vergoelijking vanaf de jaren tachtig wijken voor een objectieve blik op de fatale flirt met de bezetter."
Fatale flirt versus collaborerende krant, BDW is een meesterlijk provocateur.

En ook: [...] de beeldvorming van de Tweede Oorlog verschoof van een strijd tussen natiestaten naar een ideologische botsing tussen de democratie en het demonische nationaal-socialisme dat verantwoordelijk tekende voor de Holocaust."
Hum. Het is dus een kwestie van beeldvorming?

Waarna het bruggetje Hergé-Vandensteen-De Wever afgemaakt wordt: "En anders dan in Wallonië, is er in Vlaanderen geen ontsnappen aan. Kijk maar naar wat nu gebeurt met Hergés collega Willy Vandersteen. [...] Er is echt geen ontkomen aan. Onlangs presteerde de RTBF het in een reportage om beelden uit te zenden van het graf van mijn vader als opstapje naar een vermelding van mijn grootvader die lid was van het VNV, wat dan weer de kans bood het verhaal te larderen met beelden van geüniformeerde collaborateurs. Verwijzingen naar een mij toegedicht nazisme blijven in sommige Vlaamse en in bijzonder veel Franstalige scheldmails vaste prik."

Ik snap niet goed waarom hij net nu deze column schrijft. Is het een revanche op de franstalige media? Kijk wat dat Leterme opleverde. Is het om de Vlaams Blok vleugel van de N-VA te paaien? Slechte timing. Is het iets persoonlijks, een stokpaardje dat al lang op het puntje van zijn tong ligt? Slechte timing.

Echt goed voor het vertrouwen tussen de onderhandelaars is het niet, en BDW is toch intelligent genoeg om dat te beseffen.

Is het enkel een uitschuiver omdat hij moe is van101 dagen pre-formateren? Het valt te vrezen. Neen, te hopen.

Zijn afsluiter kan perfect komen uit een column over het populistische discours dat vandaag in Vlaanderen de gedachte warm houdt dat alle Walen profiteurs zijn: "Toch is het beter alle feiten uit het verleden van een gemeenschap onverbloemd onder de ogen te zien dan over anderen te oordelen vanuit een misplaatste morele superioriteit gebaseerd op collectieve onwetendheid."
Ironisch.