Modern

Vijf jaar geleden had ik besloten dat ik niet zou meedoen met dat GSM gedoe. Mensen die zoveel betalen voor zo een slechte geluidskwaliteit, dat begrijp ik nog altijd niet.

Maar ondertussen heb ik me laten verleiden en een 3G abonnement genomen. Als een kind kijk ik vol verbazing naar de wereld: wat kan technologie toch veel, tegenwoordig, en wat vinden we dat intussen "normaal".

Ik loop nu rond met een machientje, ter grootte van een boek kaarten, dat bijna beter weet waar ik ben dan ikzelf. Dat mij via satellietfoto's toont waar ik naartoe wil, en welke weg ik best volg. Dat weet dat ik beter niet vertrek, want dat die winkel zijn wekelijkse sluitingsdag heeft. Dat de trein waarop ik sta te wachten ondertussen al in Duffel is gepasseerd. Dat ik het draadloos internet kan proberen lenen van de mens die tegenover het station woont. Dat het - zonder uit mijn jaszak te komen - verbinding heeft gemaakt met mijn computer en dat er een berichtje is toegekomen. Dat ik deze maand nog 980 gratis smsjes moet proberen te versturen. Dat nog vanalle dingen kan die ik nog niet weet.

En dan is het nog een verouderd ding.