Eerste keer
Tien februari.
Herinnert u zich nog uw eerste keer? Je intrede in die cocon waar plotseling de tijd anders lijkt te verlopen? Alles gefocused op dat ene moment. Je ziet het komen, je voelt het komen en toch weet je op een bepaald punt dat het niet meer tegen te houden is.
Stond u achteraf ook te tintelen op uw benen, zonder echt goed te beseffen? Licht in het hoofd, weten dat het leven nooit meer hetzelfde zal zijn.
De klap, het besef dat onfeilbaarheid, onkwetsbaarheid niet bestaat.
Ik heb net mijn eerste keer beleefd, op weg naar de dokter. Schuivend op het ronde punt van de Flintstraat, anderhalf ton auto aan 10 per uur tegen de zijkant van een Viano. Verdoeme.
Nu zullen we eens zien of mijn bonus-malus écht een schadegeval overleeft.
Verdoeme.
posted by Sponzen ridder @ 2/10/2010 11:46:00 a.m.
6 Comments:
Miljaar zeg, ik heb in december ook een sneeuwschuiver van 200meter hellingafwaarts meegemaakt die gelukkig wél goed is afgelopen. Maar ik heb me toen ook efkes aan de kant moeten zetten.
En sindsdien ben ik dus echt een angsthaas geworden om in de sneeuw te rijden, het gevoel dat ding op vier schaatsen niet meer in de hand te hebben gaat moeilijk weg.
Succes met de verzekering, was er veel schade?
PS: het is een huizenhoog maar daarom geen minder waar cliché; gelukkig dat er geen gewonden gevallen zijn (hoop ik).
Schade viel nog mee (niet aan de andere auto, maar dat is voor de verzekering?). Wij enkel wat geschrokken.
Het was inderdaad ook schuiven op een stukske heel lichte bergaf en vaststellen dat sturen noch remmen lukte...
Hoe meer kids je krijgt, hoe meer de clichés kloppen.
Ik heb dat moment de 30ste januari meegemaakt... In een bocht + kasseien + snelheidsdrempel. Tel daarbij de factor sneeuw op, en de uitkomst was dat ik tegen een paar km per uur tegen een tegenligger zijn voorkant aanbotste. Wat schrammen bij hem (waarvoor hij natùùrlijk de zijflank en bumper volledig zal laten vervangen), een blutsken in mijn auto (wat ik natùùrlijk niet zal kunnen laten vervangen) en ego. Daar gaat mijn ongevalvrije reputatie. Ik schaam mij nog altijd als ik met mijn bluts, sorry, auto, de weg op moet... Al kan je er in zo'n weer niet altijd veel aan doen.
geschoven wel, gelukkig niets geraakt. Het zorgt erwel voor dat ik bij sneeuwweer snel beslis van thuis te werken indien mogelijk
@alcyon: dat ego van ongeval vrij zijn, dat doet inderdaad het meeste zeer
Gelukkig nog nooit meegemaakt. Maar zoals Goya al zei, goed dat het bij blikschade is gebleven.
Een reactie posten
<< Home