God, (deel 2)

Eén kind verloren, twee te gaan.

Er staat bij ons een doosje met daarin vijf soorten lijm én een stapel kurken stoppen. Daarmee repareer ik zowat alles in huis. Dus leek de homerun bij nummer twee een pies of keek. J. is bijna twee jaar jonger én nog niet zo scherp om het verschil te zien tussen "Papa kan alles." en "Papa kan alles maken.".

Verstandig leek me een slogan.
Bij alles wat ik repareer, gewoon even vermelden: "kijk, ik kan *alles* (maken)." Simpel, niet?

Weinige tijd later laat de grote zus in de keuken een glas vallen. Ze wilt de scherpe stukken verzamelen zodat ik ze kan lijmen, maar dat gaat niet. Glas kan je onmogelijk lijmen tot iets wat je nog veilig kunt gebruiken. Niemand kan dat.

Prompt weerklinkt ongevraagd uit de belendende kamer:
- "Hoe? Dus papa kan géén glas maken?!"

Sindsdien weerklinkt te pas en te onpas een vrolijke mantra:
"Papa kan alles maken..."

(triomfantelijk, in koor, met veelzeggende blik)

"... BEHALVE GLAS!"

Vol overtuiging, tegen iedereen die we kennen of niet kennen; thuis, in winkels of op bezoek.

Dat van al die miljoenen zaadjes, net dat éne met de veel te grote oren het snelst kon zwemmen. Wie had dat gedacht.

Nu begrijp ik waar die grote gezinnen vandaan komen.