Hemels enzo.

Gisterennacht is mijn grootmoeder overleden. Ze werd precies 99,9 jaar oud en het ontbreken van dat laatste tiende was meer de schuld van een te trage planeet dan van haarzelf. Ze is al zoveel keren uit definitief-nu écht-onherstelbaar-ongeneeslijke putten teruggekomen, dat ik stilaan het gevoel gekregen had dat ze onsterfelijk was. Maar op is dus op, ook voor de taaisten onder ons. De laatste drie jaren woonde ze in een RVT omdat ze fysiek op de bodem zat.

Als weduwe leefde ze al meer dan 60 jaar van een weduwenpensioen. In die zin kan je haar zien als een symbool van het vergrijzingsprobleem. Want profiteren deed ze hoegenaamd niet (12 kinderen grootbrengen op 1 pensioentje), maar beeld je in dat wij allemaal 99,9 zouden worden. Vlaamse gezinnen met 12 kinderen, dat doen vandaag alleen nog allochtonen. En grootbrengen op 1 pensioen? Het leven is dan toch wel duurder geworden. Tussen 1906 en vandaag is de wereld ook op andere vlakken veranderd. Eigenlijk is hij op zoveel onbeschrijflijk vele manieren veranderd, dat ik mij niet kan inbeelden dat één van haar nakomelingen de komende 500 jaar iets vergelijkbaars zal meemaken. Al is ook dat relatief: ze ging ongeveer één keer op vakantie - in de '60s naar haar dochter in Zaïre.

Er is zoveel over haar leven te vertellen (en dan ben ik een van de neefjes die erg ver van haar staat - ze woonde aan de andere kant van het land) dat ik er niet meteen aan ga beginnen. Maar in het nieuwe Leuvense skatepark zouden ze zeggen: respect.

Centraal in haar leven stonden die 13 kinderen, 34 kleinkinderen, in de 50 achterkleinkinderen, en een diep doorleefd geloof. Haar hemel heeft ze helemaal verdiend. Het zou fijn zijn als die bestond zoals ze hem zelf kende.