Vergeten deugd

Het is een vergeten deugd: gechoqueerd kunnen worden.

In een tijdperk waarin iedereen zichzelf in de spotlights probeert te schandaliseren, was ik vorige week blij verrast een collega te choqueren. Net zoals bij mensen die de gave van de verwondering bezitten, vind ik dat zeer charmant.

De vriendelijke man - kunstliefhebber - kon niet begrijpen dat ik enthousiast deed over de boekskes die ik af en toe lees. Een serieus mens leest dat toch niet zekerst?!

Toch is het waar, in de familie van mijn wederhelft geven ze bij elk familiefeest een zak met boekskes rond. Het bladeren! De spanning! Het genieten!
Het spaart ook veel tijd uit, lezen over allemaal beroemde mensen, zonder te moeten kijken naar wat ze doen voor de kost.
Dat het vaak roddels zijn, lege berichten en sensatiezucht, klopt. Maar dat geldt natuurlijk ook voor de interviews in Humo met voetballersvrouwen, ondergedoken nazi's of gepensionneerde gangsters. En dat lees ik ook graag in mijn bad.

Humo is algemeen wel beter geschreven, maar bv. Dag Allemaal countert dat door heel expliciet een persoonlijke relatie te proberen opbouwen met zijn lezers. Zo lazen we onlangs over hun favoriete zangeres - Dana Winner - die (naar we vernemen) nogal de tweezak uithangt tussen haar man en haar minnaar. Vervelend, voor een gezinsblad, dat zichzelf echter uit de impasse danst met de volgende mededeling:
"[...] Volgende week is Dana bereid in ons blad openhartig in te gaan op deze moeilijke situatie. Enkel met u, beste lezer, wil zij die pijnlijke situatie in haar privéleven delen."

Zulk een tijdverlies, wie wilt dat nu missen?!