Emoties

Een van de leuke aspekten aan les geven, is natuurlijk de eeuwige jeugd. En de ontwapende subtiliteit van vele studenten. Zo vond ik met twee weken vertraging het volgende bericht in mijn mailbox:

"Geachte dr. S. Ridder [...] Zou u hier alstublieft zo vlug mogelijk antwoord kunnen opgeven, ik weet dat je vader geworden bent proficiat hiermee. Ik weet ook dat het één van u mooiste momenten uit u leven is, maar de eerste oefeningenzittingen en labo zittingen zijn al volgende week."

Als je vader wordt, dan gebeurt er toch iets met hormonen (bij moeders in het kwadraat). Emoties. Je hart ligt helemaal open, en mensen kunnen je ongelooflijk hard kwetsen en bijzonder diep plezier doen. Dat kan soms met kleine dingen zijn, soms een reactie op een geboortekaartje of net niet. Mensen die oprecht blij zijn voor je, kunnen niks slechts meer doen.

Minder suksesvolle reacties die we tegenkwamen- gelukkig wel in de minderheid:
* "Allez, het zal nu toch uwe laatste zijn?!"
* Langskomen, kopje koffie drinken, babbeltje doen en weer vertrekken. Zonder ook maar één beweging/woord/blik naar het blinkende nieuwe kereltje in de wieg. Alsof ie niet bestaat.
* Sigaretje proberen op te steken en opzichtig zuchtend naar het terras sjokken.

Mensen, het zijn apen met een klak op, soms.

[update: plaatsvervangend flauwvallen bij het bevallingsverhaal doet het dan weer wel goed in de polls]