Vergeten deugd

Het is een vergeten deugd: gechoqueerd kunnen worden.

In een tijdperk waarin iedereen zichzelf in de spotlights probeert te schandaliseren, was ik vorige week blij verrast een collega te choqueren. Net zoals bij mensen die de gave van de verwondering bezitten, vind ik dat zeer charmant.

De vriendelijke man - kunstliefhebber - kon niet begrijpen dat ik enthousiast deed over de boekskes die ik af en toe lees. Een serieus mens leest dat toch niet zekerst?!

Toch is het waar, in de familie van mijn wederhelft geven ze bij elk familiefeest een zak met boekskes rond. Het bladeren! De spanning! Het genieten!
Het spaart ook veel tijd uit, lezen over allemaal beroemde mensen, zonder te moeten kijken naar wat ze doen voor de kost.
Dat het vaak roddels zijn, lege berichten en sensatiezucht, klopt. Maar dat geldt natuurlijk ook voor de interviews in Humo met voetballersvrouwen, ondergedoken nazi's of gepensionneerde gangsters. En dat lees ik ook graag in mijn bad.

Humo is algemeen wel beter geschreven, maar bv. Dag Allemaal countert dat door heel expliciet een persoonlijke relatie te proberen opbouwen met zijn lezers. Zo lazen we onlangs over hun favoriete zangeres - Dana Winner - die (naar we vernemen) nogal de tweezak uithangt tussen haar man en haar minnaar. Vervelend, voor een gezinsblad, dat zichzelf echter uit de impasse danst met de volgende mededeling:
"[...] Volgende week is Dana bereid in ons blad openhartig in te gaan op deze moeilijke situatie. Enkel met u, beste lezer, wil zij die pijnlijke situatie in haar privéleven delen."

Zulk een tijdverlies, wie wilt dat nu missen?!

1 november

(in de auto)
"Mama, als je dood bent, dan ga moet je rusten in de Hemel, dat is tussen de sterretjes."
"Heb je dat op school geleerd?"
"Ja, maar dan *moet* je *rusten* tussen de sterretjes."

De hemel klinkt soms als een dreigement in de oren van een vierjarige.

Grapje?

Nu breekt mijn klomp. Djivy stopt ermee.

Laat het een grap zijn.

[Djivy = het bewijs dat je zeer fijne foto's kunt maken van een in wezen saai onderwerp; dat zulks van interessante onderwerpen ook kan, wisten we al langer]

Oogsnoep

Eéntje om het af te leren.

De befaamde oogsnoep heeft vandaag een leuke cross-over met drieduizend.

En toen viel het mij op dat hij iets geestigs doet met zijn navigatie:
Het ziet er fout uit, maar het is wel degelijk juist (op de tijdsas van de bezoeker). Diep!

Privacy

Zou de wereld niet eenvoudiger worden indien we het concept privacy gewoon afschaffen? Want vandaag bestaat dat toch ook al niet, het enige wat er bestaat is de illusie van privacy.

Ik las ergens het voorbeeld van het toilet, waarbij de onuitgesproken afspraak tussen mensen is dat we met zijn allen doen alsof we niks horen van wat in dat kamertje gebeurt.
Ons huis is bijvoorbeeld symmetrisch gebouwd met dat van de buren en dus hoor ik (vooral in tijden van ziekte) alles wat ze uitspoken op hun pot, tenminste als ik er zelf ben. En toch denk ik onbewust dat dat omgekeerd niet zo is omdat ik nog in de illusie van privacy leef.

Een collega stelde naar analogie grappend voor om onze studenten als opdracht te laten zoeken naar dit blogje. Ik ben hier namelijk super anoniem, niet mezelf, maar een soort afgesplitste internetpersoonlijkheid. Gelukkig heeft hij dat niet gedaan want het kost niet veel moeite om de link tussen mijn onderwijs-identiteit en de Sponzen Ridder te leggen. [er is trouwens al minstens één student hier terecht gekomen]

Sterker nog, als je in Google de termen "blog" en "" intikt, dan vind je als 3de of 8ste hit deze site. En mijn achternaam staat bij mijn weten nergens op mijn Flickr site vermeld.

Hoe kan die dan in combinatie met "blog" in Google terecht komen? Beats me.

Week

Een postje per week, dat moet toch eens terug omhoog geraken. Want er gebeuren zoveel leuke, kleine dingen tegenwoordig.

Bijvoorbeeld het woord van de dag.
Vorig weekend was er discussie over wat we zouden gaan eten. Margot wilde persé naar de fritjeswinkel, terwijl Jef pannekoeken met bloemkoolsuiker verkoos.

Of toen ze 's avonds klaar voor het bad met hun armen stonden te zwaaien omdat Margot wilde onderzoeken of Jef al haar in zijn okkels had.

Of toen ik zondag al zappend Jean-Marie Pfaff (ex doelman van Beveren) naast zijn vrouw in de zetel zag zitten:
JM: "Dat stukske op die verjaardag vond ik leuk, toen ik verkleed was. Jah Carmen, ik was toch ne schone neger."
C: "Nen Afrikaan zulde bedoelen."
Het is lang geleden sinds JM nog eens naar Beveren met zijn 11 Ivorianen is gaan kijken, denk ik.

Om maar te zeggen: jonge ouders zijn melige mensen.

Schoonheid

[klik!] [klik!] Er is tegenwoordig heel wat te doen rond schoonheid en het feit dat het artificiële rond die schoonheid jonge meisjes in hun ongeluk jaagt. Dove richt zich bv tegenwoordig op de "gewone" vrouw, met indrukwekkende commercials als:

Cynisch is ook hoe men nu ook overgaat van spreken over de "dikke" realiteit (Anita Roddick/ex-BodyShop) naar waarschuwen tegen te dun.
Gezellig tegenover griezelig, zeg maar: zoektermen als pro-ana en thinspiration openen een geheel nieuwe wereld.

Wie wou er ook al weer dochters?

Kwastjetrek

Kinderen gaan graag samen in het grote bad. Water, schuim en spulletjes - dat is plezier verzekerd.

Een geluk verder dat daar geen camera's staan.

Verkiezingen

Tijd is relatief. Ik zit de laatste dagen allemaal mensen aan te spreken over de verkiezingen (in de stijl van "da's toch straf hé, daar in [vul uw eigen dorp in]").

Blijkt dat het al *vorig* weekend kiezing was en dat voor de meeste mensen de tijd toch ietske sneller gaat dan voor ons tegenwoordig. Soit.

Ik las in de krant dat het Vlaams Belang maar liefst 40% van de stemmen had gehaald in Antwerpen, indien er geen allochtone kiezers hadden mogen meedoen. Dat was dus genoeg geweest om Burgemeester te worden. In dezelfde krant las ik dat er in die gemeenten vaak 15-20% van de kiezers "vreemd" zijn. Als dat er echt zoveel zijn, dan wordt het inderdaad dringend tijd dat die mensen mogen stemmen.

Maar ik bedenk toch wel een beetje:
* die presidentiële campagne van de Patrick,
* het invoeren van dat migrantenstemrecht, goed wetende dat dat vooral SPA stemmen zou opleveren,
puur pragmatisch gesproken hebben de liberalen zich daar toch wel serieus een dingetje laten aftrekken. Zouden ze er echt zo blij mee zijn als ze ons willen laten geloven?

[foto]Bart Somers heeft er alleszins een punthoofd van gekregen.

En vindt u niet, als u dit leest, dat de verkiezingen echt oud nieuws zijn? Toch zijn ze nog maar een week geleden!

Emoties

Een van de leuke aspekten aan les geven, is natuurlijk de eeuwige jeugd. En de ontwapende subtiliteit van vele studenten. Zo vond ik met twee weken vertraging het volgende bericht in mijn mailbox:

"Geachte dr. S. Ridder [...] Zou u hier alstublieft zo vlug mogelijk antwoord kunnen opgeven, ik weet dat je vader geworden bent proficiat hiermee. Ik weet ook dat het één van u mooiste momenten uit u leven is, maar de eerste oefeningenzittingen en labo zittingen zijn al volgende week."

Als je vader wordt, dan gebeurt er toch iets met hormonen (bij moeders in het kwadraat). Emoties. Je hart ligt helemaal open, en mensen kunnen je ongelooflijk hard kwetsen en bijzonder diep plezier doen. Dat kan soms met kleine dingen zijn, soms een reactie op een geboortekaartje of net niet. Mensen die oprecht blij zijn voor je, kunnen niks slechts meer doen.

Minder suksesvolle reacties die we tegenkwamen- gelukkig wel in de minderheid:
* "Allez, het zal nu toch uwe laatste zijn?!"
* Langskomen, kopje koffie drinken, babbeltje doen en weer vertrekken. Zonder ook maar één beweging/woord/blik naar het blinkende nieuwe kereltje in de wieg. Alsof ie niet bestaat.
* Sigaretje proberen op te steken en opzichtig zuchtend naar het terras sjokken.

Mensen, het zijn apen met een klak op, soms.

[update: plaatsvervangend flauwvallen bij het bevallingsverhaal doet het dan weer wel goed in de polls]

Normaal

Ik ben de meest normale mens die ik ken. Zo normaal dat ik me regelmatig een vreemde eend in de bijt voel. Bijvoorbeeld:

SR: "Dag mevrouw, ik kom mijne kleine aangeven."
meisje: "En hoe is uw situatie?"
SR: "Heuh, gewoon getrouwd en al twee kinderen bij elkaar, waarom?"
meisje: "Ik maak het even in orde."
[dan wordt ze onderbroken door de dame van het loket ernaast]

dame: "Seg Carolien, hier zit een vrouw die vraagt of haar vriend haar zoontje kan adopteren? Want ze wonen al lang samen enzo."
meisje: "Zijn ze getrouwd?"
dame: "Jah, eigenlijk wel, maar niet met elkaar. Zij heeft ook nog twee andere kinderen van andere mannen en van hem weet ik het niet want hij is een Iranese asielzoeker maar zijn asielaanvraag is nog niet aanvaard en hij durft daarom niet goed meekomen en ze weten niet of zijn huwelijk hier ook geldt."
meisje: "En heeft hij dat kind al erkend?"
dame: "Neen eigenlijk ook niet want de vader van dat zoontje weet het eigenlijk ook nog niet."
meisje: "... dat hij een zoontje heeft of dat haar vriend hem wilt adopteren?"
dame: "Wacht, ik zal het efkes vragen."

Het leven is niet simpel.