Kots.

Overgeven, braken, een nauseëus gevoel, dat zegt niet wat het is. Kots.

Vorige week katapulteerde de maag van de kleinste vier dagen lang alles onmiddellijk terug in ons gezicht. En nu hij beter is, dacht zijn zus gisteren: "Hoe ver zou *ik* geraken?"
Net niet over de mama, zo bleek. Ook niet over de papa, de zetel, noch de trap.

Wonderlijk hoe snel een mens zich schikt in stank en viezigheid. Waar je bij de eerste vlek nog snelsnel een nieuwe broek aantrekt, ga je al snel over naar "ik veeg het wel af".
Nog dezelfde avond komt de fase "och, het is niet tot op mijn vel, en de handdoek licht buiten bereik" (brokken zijn tegen dan al lang niet meer aan de orde).
Een dagje later wordt dat "Ach, mijn been zal wel drogen. Ik kruip straks wel in bad.". Enzovoort.

niemand ontsnapt

De fase waarbij je het *handig* begint te vinden dat je broek vanzelf blijft rechtstaan - erg makkelijk bij het instappen! - heb ik alsnog niet bereikt.