Lang. Kort. Lang. Kort.

Net als iedereen heb ik de laatste dagen en weken last van een onstuitbare drang.

Iets schrijven over Donald Trump.  Een Mening, bijvoorbeeld.

Bij elke opstoot ontwikkelt er zich een lange blogpost in mijn hoofd, met argumenten en cijfers en feiten (2017, het jaar van de waarheid, dat blijft het voornemen).  Maar die lange blogposts, botsen altijd op dezelfde muur (and no Mexican paid for it): kennis.  Ik ken enkel de geruchten.

Het enige waarop we vandaag kunnen reageren, is het imago van Trump: zijn narcistisch gedrag, zijn slimme tweets, zijn geadverteerde naïviteit.  Dat is meteen ook het enige wat tot nog toe gebeurt: telkens als hij iets doet/zegt/typt, dan explodeert er een reactie vol verontwaardiging.  Inclusief betogingen van mensen in verre buitenlanden die daarmee toch vooral hun eigen geweten lijken te sussen.  Elke boze blik over de oceaan is er namelijk eentje minder in de eigen boezem.

Daarachter staat een tweede muur: twijfel.  Zo geloof ik eigenlijk nogal sterk in wat men the wisdom of the crowd noemt. Het feit dat een goed geïnformeerde groep mensen betere conclusies kan trekken dan aparte individu's.  Daar is zelfs onderzoek over gedaan.

Bij de Brexit bijvoorbeeld, vond ik het niet onlogisch dat, na 30 jaar opportunistisch getwijfel van de Britse regeringen (zitten we nu *in* de EU, of staan we er *buiten*?), het volk zegt: "Wetewadde, als jullie het niet kunnen, dan we zullen wij beslissen. Buiten.".  En de eerste die zulke stap zet, kan er vast wel bij varen.  De verkiezing van Trump rekt de crowdly wisdom wel heel erg ver uit, maar je zal maar een gezin zijn dat ergens in het binnenland woont in een dorpje waar al jaren niks meer is: geen werk, geen lol, geen leven.  Dan zou ik ook op Trump stemmen.

Nog daarachter, een derde muur: liefde voor samenzwering.  Is het intussen immers niet zo dat alle amok over de nieuwe Amerikaanse president (ik heb het geschreven! het is me gelukt!), is het intussen niet zo dat al die amok de aandacht netjes afleidt van zijn politiek? Van de politiek van al wie in zijn schaduw rustig de eigen agenda aan het uitrollen is? Die bij elke nieuwe twitterstorm hun president feliciteren omdat er alweer een persconferentie is gepasseerd zonder de mogelijkheid om relevante vragen te stellen?

Rest dus enkel ruimte voor de volgende bedenking:

Het was leuk, zo lang het duurde.  We hebben hard gelachen.  Maar straks is het 1 februari, en dan zou ik graag hebben dat iedereen stopt met Donald Trump te lachen.
Het is hoog tijd om hem au serieux te nemen.

Gedichtendag

Ben ik hier live vergeten dat het vandaag gedichtendag is. Verdekke.

Een gedicht kan ik u niet bieden, wel een anekdote.

Zoals op alle lagere scholen, zit er in de klas van onze kleine R. ook een kind van een vluchtelingengezin.  Worstelend met die rare taal die het Nederlands is.  R. heeft wel wat ruimte om te helpen en ze worden goeie vrienden.

Op een goeie dag zit K. bij ons thuis te spelen, en hij wilt graag weten hoe laat het is.

In zijn Nederlands werd dat dan: "Mama van R., hoeveel klokjes is het alstublieft?"

Poëzie is overal.

Melodieus

Collega hiernaast beweert dat hij zich het beste kan concentreren met *melodieuze metal*.

Dat laat ik even bezinken.

Dierenartsen

Hond F. is geopereerd aan zijn oor, en is dus voltijd zielig.  Darwin aan het werk.

Voor de zoveelste keer blijkt dan dat heel wat gewone artsen kunnen leren van de manier waarop dierenartsen met hun "patiënten" omgaan.   Zacht en kordaat tegelijk.  Empathisch zonder dat er met woorden uitgelegd kan worden waar het pijn doet - of misschien net juist daarom.

(note: onze huisarts is gelukkig ook zo, hij zou aan mijn hond mogen knutselen)

Ik had bijna een foto getrokken toen het meisje op handen en knieën zat te snuffelen aan het genaaide oor van ons beest, om te zien hoe het met de infectie gesteld was. Dàt heb ik onze huisarts nog niet zien doen.

Als ik zoveel jaar jonger was, ik was op slag verliefd geworden.  Deegrollers of niet.

Het jaar van de waarheid

Voornemen: laat ons van 2017 het jaar zonder ongefundeerde claims maken.
Het jaar van de waarheid, zo u wilt.

We hadden een discussie over een zeer belangrijk probleem: wat is de volgorde op de vettigheidsas tussen de "chinees", "fritten" en "pizza"?

Ik dacht: dat is een no-brainer. Frieten zijn helemaal niet zo vettig als men denkt. Gepaneerde zaken als kroketjes, daar kruipt veel vet in. En pizza, overgoten met olijfolie!

De collega's op de trein waren het er niet mee eens: een kilo aardappelen is immers niet hetzelfde als een kilo frieten.  Wetenschappelijk doctoraatsonderzoek drong zich onvermijdelijk op. Want enkel feiten kunnen discussies definitief beslechten.

Ziehier een kilo aardappelen (1016g)

Geschild en gesneden blijft daar nog 840g van over.

Omdat mijn weegschaaltje maximaal 5kg aan kan, heb ik vervolgens een constructie uitgemeten met een hefboomarm van 1/2.

De nauwkeurigheid was niet super-super (vrieskou!), zodat je ziet dat de weegschaal hier op 866g frietjes staat (in de plaats van 840).  Dat kunnen we wel terugrekenen.

Na de eerste bakbeurt (160 graden, zacht bakken) bleven daar nog 2x337g=674g van over.

Na de tweede bakbeurt (180 graden, wild dansend) stond de weegschaal op 2x270g=540g.

Na statistische verwerking met de passende SPSS module blijkt dat:

	Gemeten	Genormaliseerd
Ongeschild	1016g	1000g
Geschild	840g	827g
Gegaard	337g	643g
Klaar	270g	516g

Blijkt dus dat inderdaad de helft van de aardappelen verdampt tijdens het bakken!

Tenslotte: hoe zit het nu met dat vetgehalte?  Hm. Dan had ik de frietketel voor en na het bakken van deze kilo moeten wegen. En niet pas na het bakken van nog eens 2kg bijkomende diepvriesfriet, om maar iets te zeggen.

In het totaal verdween er na al dat bakken iets van 100g frietvet uit de pot, dus vetpercentages van 16% zoals je die her en der leest, zijn volgens dit top-onderzoek vermoedelijk overdreven (het zal eerder 7-9% zijn; de frieten waren redelijk dik).

Vervolgonderzoek dringt zich op.  Denk: partysnacks, bitterballen, curryworsten, kroketten!

Love Call nr. 3

Van sommige dingen slaat mijn fantasie vanzelf op hol.

Zou er eigenlijk een love-call-4 zijn gemaakt, of was de impact van dit staaltje technologie op de maatschappij op zich voldoende?

Recyclage?

Deze duurde efkes voor ik hem door had.

Leuven

Aan de deur van de kroeg:

Een mens zou denken dat dat hier toch niet zo moeilijk zou moeten zijn...