Steek

Geen mes dat scherper in een hart draait dan dat van een Flink Kind.

Dat gaat zo.

Op controle bij de tandarts zegt de vriendelijke dokter: alles goed met die tanden, T., maar die tut 's nachts, daar moet je mee stoppen. T. is al vijfplus, maar zit met vierplussen in de klas. Daardoor vonden wij dat niet erg, een jaartje langer tutten. En het is een kind dat nog in een te klein bed slaapt, omwille van de gezelligheid van het nest. Die tut hoort daar bij.

Maar de dokter zegt kordaat: nope.

's Avonds stapt hij zonder meer en zonder tut flink naar boven, want de dokter zegt nee.

Als ik laat nog even ga piepen, ligt hij nog wakker. Met gebalde vuisten omklemt hij zijn konijn. Hij verbijt zijn tranen: "Ik kan niet slapen, papa, het is zo moeilijk!"

Krak. Zijn kamer liggen vol oude tutten die hij achter onze rug zou kunnen nemen.

Krak.

Ik kan me inbeelden om, God verhoede, met een kind naar chemotherapie te moeten gaan. Maar als het zich dan flink zou houden, ik weet niet of ik dàt zou kunnen verdragen.