Boudewijn

Hoewel dochterlief nog steeds het Volendamse pad bewandelt (en daar zelfs af en toe all the way durft gaan), valt zoon J. toch net iets meer op het melancholische genre. Kleinkunst ook, en dan doet de paps al eens een poging tot indoctrinatie. Met, zelf genetisch belast, een regelmatig rondje Boudewijn De Groot bijvoorbeeld.

Zij vindt dat uiteraard hélemaal niets, want als het niet vrolijk is, dan is het geen muziek.

Al van in hun baby zijn zat dat er al in. De baby J. kreeg je in slaap met een dansje op Cat Stevens, terwijl de baby M. wekenlang enkel wilde slapen op dat Ketchup liedje of de disco dinges van Clouseau.

Ze vindt dat zo helemaal niets dat ze het hier tot een soort gezegde heeft gepromoveerd. Als er iets op de radio speelt wat haar niet aanstaat:
M. -"Is dat weer die Boudewijn De Groot van jou?"
SR. -"Neen, dat is De Mens."

M. -"Is dat weer die Boudewijn De Groot van jou?"
SR. -"Neen, dat is Coldplay."

M. -"Is dat weer die Boudewijn De Groot van jou?"
SR. -"Neen, dat is Adele."
Of wat spelen ze al niet tegenwoordig.

Maar uiteindelijk kiest J. dan toch voor een rondje Guido Belcanto.
De duistere kant van het Leven, onweerstaanbaar.

O ja, gelukkige verjaardag.