Pers

De Ridder preekt.

Wanneer is iets nieuws?

Vorige week verdween er aan de Kulak een student. Zijn verdwijning beheerste dagenlang het nieuws - in de schaduw van het formatieberaad.

Ongeveer op dezelfde dag verdween op onze school een student, weliswaar een vage afscheidsbrief achterlatend in zijn auto. Een hele dag kamde de politie de buurt uit, de kelders, velden en beken, met honden en laag vliegende helikopter (vooral die laatste was een griezelige ervaring). En kijk, weinig tot geen coverage in de pers.

Als ik dit zo opschrijf, dan lijkt het alsof ik jaloers ben dat "onze" student niet de aandacht krijgt van die West-Vlaamse Waldo, maar dat is het niet. Eigenlijk is het zelfs omgekeerd, ik zou als ouder niet doorgelicht willen worden door een passerende mediakaravaan. Ik zou willen dat ze mijn kind vinden.

Maar wat ik wel fascinerend vind is: hoe zit dat proces in elkaar waardoor iets ineens belangrijk nieuws wordt, en het andere niet. Het is een antwoord waarop vele caritatieve instanties ook graag het woord zouden kennen; de ene hongersnood is sexy, de andere niet. De ene natuurramp gaat door ons hart, de andere niet.

Het gaat zelfs verder: er wordt een steunfonds opgericht voor Waldo. Neen, niet voor, rond. Enfin, naar aanleiding van. Euh, ter gelegenheid van. Zonder te weten waarvoor dat geld zal moeten dienen (mijn tip: geef het aan deze mensen).

Alsof dat evident is, of zelfs nodig. Alsof een actie alleen maar waardevol is als ze vertaald kan worden in geld. Alsof we de verantwoordelijkheid in de eenzaamheid of zelfmoordgedachten van onze omgeving zouden kunnen afkopen.

Daar word ik dan weer een beetje droevig van.

Brand liever een kaars voor Waldo, en trek uw ogen open. Hoop dat den onzen gezond en wel in Holland zit.

Misschien dat de mensen hun gerecupereerde Pukkelpop ticketten kunnen doorstorten.