Latitude

Hadden ze mij er nog net mee zitten uitlachen. Alsof je een verloren telefoon zou kunnen terugvinden met iets als Google Latitude.

(voor wie het niet weet: dat is een 'dienst' waarbij je de locatie van je telefoon via het internet deelt met die van je vriendjes; dan krijg je een biepje als je bv. in dezelfde uitgangsbuurt rondhangt)
(voor wie het zich afvraagt: ja, dat is een gigantische inbreuk op je privacy, die je daar toelaat; gelukkig heb ik niet te veel zulke vriendjes)
(jaja, ik weet het, de hippe kids gebruiken foursquare)

Alsof 'in een straal van een kilometer rond dit punt' voldoende zou zijn om een (gestolen) telefoon te traceren. Hahaha.

Maar zoals met de meeste online toepassingen, ligt de pointe van latitude natuurlijk niet in het elkaar ontmoeten op blitse plaatsen. Als ik 's ochtends op de trein zit te suffen, dan zie ik op mijn kaartje vrolijk de avatartjes naar hun werk vertrekken. Dat geeft een gevoel van nabijheid. Een trein schuift richting Brussel, een auto wipt naar Luik. Een dagje Planckendael. Een novemberbezoek aan de bomma. Een onverwachte trip naar Ierland.
Latitude is de gezelligheid van het virtuele samenzijn.

Latitude houdt ook je geschiedenis bij, en dat is zeer af te raden aan mensen met de neiging tot winterdepressie. Want op dat geschiedeniskaartje zie je pas dat wij (ik) in een gouden kooi leven. We mogen gaan en staan waar we willen, maar we zijn altijd op dezelfde plaats te vinden. We breken nooit uit.


Maar kijk, toen ik gisteren mijn telefoon niet meer vond, kon ik op het internet zien dat hij in het park uit mijn zak gevallen was. Het internet wist precies in de buurt van welke hoop bladeren, zijn eigen gerinkel deed de rest.

Oef. Anders had ik een nieuwe moeten kopen. Dju.